Art 23
Tijd is een geschenk; gebruik hem wel
RUBRIEK: Intuïtie-Energie    Geplaatst op 30 september 2020

Even terug komen op het artikel dat ik op mijn verjaardag heb gepubliceerd: Er is geen tijd meer. Ik werd overrompeld door dat nadrukkelijk gevoel, en zond dan het beknopt signaal de "wijde wereld" in: onze tijd is gemeten, dus verspeel die niet aan beunhazerijen, maar hou wat essentiëel en belangrijk is voor ogen.

Acht maanden later, blijkt dat ik een aantal dingen die "te gebeuren stonden", sterk intuïtief had aangevoeld, en deze dringende boodschap moest "posten". Op het persoonlijk vlak, heb ik dank zij dit artikel nog eens "over vroeger" kontakt gehad met een oude vriend, die een paar weken nadien jammerlijk en totaal onverwacht aan een hartaanval is bezweken. En heb ik nog in extremis een artikel en eresaluut aan mijn astrologiese Tweeling Luk Bral kunnen wijden, alvorens ook hij het tijde-lijke voor het eeuwige zou inwisselen.

Ik voelde dat er dus iets als een zwaard van Damocles boven "mijn hoofd" hing en dreigde te gebeuren. Alleen: het was niet voor mezelf bedoeld, maar voor mijn omge-ving, blijkbaar. En het was niet per se persoonlijk, want het had betrekking op ieder-een. De Corona-epidemie was "hangende", letterlijk, want op het moment dat ik dat artikel schreef, was de COVID-19 aan haar opmars bezig duizenden kilometers ver-der, in China. De Aha-erlebenis kwam pas later: dus daarom zat ik met dit zo sterk overheersend gevoel, dat "er geen tijd meer was".

En men kan dus zeggen dat deze Corona-epidemie de dingen des levens weer in hun echt perspektief of ware gedaante heeft geplaatst. Voor kinderen: het gevoel hebben van zeëen van tijd voor zich te hebben, en zich opnieuw te kunnen vervelen, in plaats van van hot naar der te worden getrasporteerd om één of andere hobby te konsume-ren. Kortom: tijd te leren benutten en zinvol (of zinloos haha) in te vullen. Voor vol-wassenen: ophouden met druk-druk-druk van de ene naar de andere punt op hun check-lijst van dingen-te-doen te springen, maar gewoon tijd te nemen voor dié dingen die het verschil uitmaken. Kortom: tijd te leren beheren en vrij te maken voor zinvolle (of zinloze haha) aktiviteiten.
Niemand weet (met absolute zekerheid) hoeveel tijd hem nog ter beschikking staat, dus het komt erop aan van hem goed te besteden.

Traditioneel probeert met dit besef los te weken met de vraag: Wat zou jij doen, als je zou te horen krijgen dat je maar één week meer, ja zelfs maar één dag meer te leven hebt?

De bewustwording van de beperkte tijd hoeft noch tot paniek, noch tot wanhoop te brengen. Vaak verdringt de mens dan dit besef, en speelt met zijn bewustzijn het "spelletje" van dag-bij-dag. Vreemd genoeg kan men hierbij dus konstateren dat zo-wel mensen die alles volgens een vast plan willen laten verlopen -de controll-freaks- , als zij die zorgeloos van de ene dag naar de andere proberen te huppelen -de carpe-diem's- allebei niet een juiste evaluatie van het begrip 'tijd" maken. Alles op de lange baan van de toekomst schuiven, belet om in het hier en nu te kunnen leven, en van zij tijd te kunnen genieten. Maar evenzo is het zich halsstarrig werpen in het hedo-nisme en de konsumptie in het hier en nu, een uitvlucht om zich nergens voor of in te engageren. Korte termijn planning opmaken, zonder dit in een lange termijn visie te integreren, is een mank beleid, zowel wat betreft de aanpak van de Corona-epide-mie, als wat betreft de aanpak van de Klimaatopwarming. Beiden kenmerken zich door uitstel-gedrag: het verplaatsen naar de "toekomst" of "laters", omdat men er NU niet wil aan "denken".

Hoe kan men een boom laten groeien, als men niet het vaste voornemen heeft dat men op die plaats gaat blijven wonen, en men die boom daarvoor de nodige plaats zal blijven geven? Vroeger legden ouders een tuin aan, vanuit de intentie die later aan hun kinderen te kunnen doorgeven; vermits een boom meer dan een mensenle-ven nodig heeft om werkelijk groot en "volwassen'" te kunnen worden. Het feit dat mensen geen bomen meer laten uitgroeien, wijst op een mentaliteit die gericht is op het "nabije". En omdat alles in de wereld in zo'n hels tempo verandert, probeert men dat "nabije" zo identiek mogelijk te houden: het is het enige waarop men nog (zoge-zegd) kontrole over kan hebben. Vanuit dat concept hebben mijn buren mij voor het Vredegerecht gedaagd. Niet omdat ik in overtreding zou zijn wat betreft de plantaf-standen tov de perceelsgrens. Niet dat de bomen in mijn tuin teveel schaduw op hun huis of tuin zouden werpen (ze kunnen dat niet want ze staan op het Noord-Westen). Niet omdat ik ze niet zou onderhouden, want iedere herfst komt een boommeester ze een snoeibeurt geven indien nodig. Maar ze hebben dat wel allemaal als valse en dus onterechte redens opgegeven, om de werkelijke reden mee te verbergen: ze vinden bomen bedreigend voor HUN concept over tuin en leven. Kleine bomen geven hen het gevoel van kontrole; grote bomen het gevoel van kontrole-verlies. Om exakt de-zelfde reden proberen mensen ook doorgaans hun psychiese wereld klein te hou-den: niet moeten dealen met ANDERE visies of denkbeelden, stelt hun in staat hun wereldbeeld onveranderd te houden. Dat ze daardoor onverdraagzaam worden, pak-ken ze maar mee.

Een andere buurman heeft een jaar geleden zijn vrouw verloren na een langdurig ziekteproces. Hij is 3 jaar jonger dan ik, en heeft van de ene op de andere dag zijn auto verkocht. Deze impulsieve beslissing zal evenwel zijn mobiliteit sterk aan ban-den(!) leggen. Ik ben goed geplaatst om dat te weten, want ik ben één van de weinige mensen in Vlaanderen samen met Herman Brusselmans, die geen wagen bezit. Vooral nu het weer naar een typies Vlaamse herfst met veel regen is terug gekeerd. Vooral nu in Corona-tijd, waar reizen met het openbaar vervoer een risiko op be-smetting kan inhouden. Hij zou de wagen toch maar hooguit twee jaar meer gebrui-ken, was de achterliggende gedachte. Dat kan best zijn, maar dat ziet men wel DAN wat er van zijn zal. Men kan dit niet in de ene of andere wijze proberen te forceren: niet kunnen loslaten, en zich vastklampen aan het verleden, als "zijn tijd niet uitzit-ten" door een toekomstplan erdoor te jagen, zijn BEIDE nefaste manieren om met de Flow van het Leven om te springen.

Ook hierin ben ik goed geplaatst om dat te weten want ik ben ervaringsdeskundige: ook ik verloor , nu reeds 10 jaar geleden, mijn vrouw. En ook ik, moest dan de leven-soefening maken, om uit te vissen wat ik nog zou doen, "met de tijd dat mij was toe-bedeeld". Ik weet ondertussen dat ik zal sterven rond mijn 83ste-84ste levensjaar, maar dat maakt geen wezenlijk verschil uit. Nog 12 seizoenen meemaken: 12 keer in de Lente de crocussen zien opkomen; 12 keer in de zomer de steeds grotere hittegol-ven van de Zomer doorkomen; 12 keer in de herfst het spektakel van de bladverkleu-ringen kunnen aanschouwen; 12 keer wachten in de Winter op sneeuw en Kerstdag; ......

De meditatie wat te doen met de tijd die ik nog kreeg, bracht mij ertoe te beginnen daten, en heeft ervoor gezorgd dat ik deze 12 jaar (laat ons voorzichtig zijn: waar-schijnlijk) niet alleen zal moeten doorbrengen. Een nieuwe vrouw en een dochter hebben hun intrede in mijn leven gemaakt, en brengen terug leven in de brouwerij, letterlijk en figuurlijk. Had ik mij te lang in mijn rouwproces blijven vasthaken, dan had ik mezelf nooit deze mogelijkheid gegeven, en zou ik nooit de moed hebben kun-nen opbrengen om deze nieuwe uitdaging aan te gaan. To boldly go where I had never be gone before. Ik was al 65 toen ik mijn allereerste grote, solo-reis naar het verafgelegen Oosten ondernam.

Men is nooit te oud om te leren, heet dat dan in de volksmond. Maar essentiëel in dit alles is de timing. Voelen wanneer het moment DAAR IS. Met een zeilschip moet men op de juiste wind wachten, om uit te varen. In het leven moet men het juiste moment kiezen, om zijn aktie te ondernemen. Niet te vlug vanuit ongeduld, maar ook niet te lang wachten vanuit luiheid. De juiste wind of Flow van het Leven voelen: Go! En het juiste moment in zijn eigen energie en proces aanvoelen: Go!
Mijn collega Sadhguru laat ik daarover in zijn woorden uitwijden. Ik kan mij in deze vinden. Behalve waar hij het over astrologie heeft: astrologie kan juist helpen om de-ze energieën te herkennen, om de pieken in zijn eigen levensritmiek te onderken-nen, en dus het samenspel tussen beide te leren inschatten. Voorspellen? Bah neen. Maar wel bewust zijn van hetgeen er leeft. Een verwittigd man is er immers twee waard.