Art 25
Er is geen Tijd - There is no Time
RUBRIEK: Maatschappijkritiek    Geplaatst op 1 februari 2020

Wanneer onderaan je scherm een venster verschijnt met de aankondiging dat som-mige besturings-elementen door je pc geblokkeerd worden, gelieve te klikken op "geblokkeerde inhoud toestaan". Dit is zonder enig risiko, maar noodzakelijk om zowel de muziek helemaal in het begin, als de video helemaal op het eind van dit artikel te kunnen laten spelen. Beiden worden voor één keer op je pc zelf gedown-load. De beginmuziek moet je zelf starten op de muziekspeler helemaal bovenaan.

Letters die in het blauw staan, zijn hyperlinks naar YouTube-video met een daarbij passend muzieknummer. Erop klikken brengt je daar. De reclame moet je er wel bij-nemen. Dank je.

Race tegen de tijd - Time is the essence

Wanneer iemand een ongeval of een infarkt heeft gehad, dan is de snelheid van in-terventie van de hulpdiensten cruciaal. In de race tegen het corona-virus, is de snel-heid waarmee de besmette personen in quarantaine kunnen gezet worden, en er een vaccin kan ontwikkeld worden, cruciaal om de besmetting een halt toe te roepen. Wanneer ergens een brand is uitgebroken, is de snelheid waarmee de brandweer ter plaatse kan komen, bepalend voor de mate waarin de brand tijdig (!) kan geblust worden.
Alleen, dit geldt enkel voor de spoedgevallen in een leven. Als we ons leven beschou-wen als een race tegen de tijd, dan gaan we een tweestrijd aan die we nooit kunnen winnen. "Op het eind komt alles goed" is voorbehouden voor toneelstukken en films: na het applaus en het "Einde" gaat iedereen naar huis. Wanneer het doekt valt in zijn leven, dan gaat het leven van anderen onverminderd voort, en neemt een ander de plaats in die vrij gekomen is.

Tijd heelt alle wonden - Er is Tijd nodig

Is men ziek geworden, dan is er tijd nodig om te healen. Heeft men een operatie of een ongeluk mee gemaakt, dan vergt het revalidatie-proces tijd. Maar hoe ouder men wordt, hoe trager het genezingsproces vordert, en hoe groter de slijtage wordt. Ikzelf heb last van mijn te hoge bloeddruk en van mijn spastiese darmen, maar het valt al bij al nog mee. Andere leeftijdsgenoten zitten in een rolstoel, en nog anderen zitten gekluisterd aan hun bed met een ongeneeslijke ziekte die de kwaliteit van hun be-staan ernstig belaagt. Niet zozeeer het verlies van zijn gezondheid, maar vooral het verlies van mobiliteit bedreigt de zelfstandigheid, en doet het eind-scenario opdoe-men van te eindigen in een rusthuis voor ouderen.

Tempus fugit - De Tijd vliegt.

Ik heb nu al 70 seizoencycli meegemaakt. Ik vind het een voorrecht te wonen in een "gematigde klimaatzone" met 4 echte seizoenen lente-zomer-herfst-winter. Deze her-haling kan men telkens met genoegen tegemoet kijken en met verwondering bele-ven, of, men kan het gevoel van déja-vu laten primeren. Een oude schoolmakker drukt het als volgt uit: "Ik voel dat ik klaar ben met het leven. Alles wat ik doe of kan doen in de toekomst lijken mij alleen maar herhalingen: nog eens een fietstocht, nog eens gaan eten, nog eens naar een interessante docu kijken, nog eens een interes-sant artikel of boek lezen, nog eens klaar komen, enzovoorts. Wat voor zin heeft dit nog?"

Het komt er dus op aan zich te kunnen vernieuwen, om nieuwe impulsen te krij-gen, en nieuwe horizonten te gaan verkennen. Sommige seniors beginnen dan verre reizen te maken om nog eens andere werelddelen, kontreien of kulturen te ervaren. Anderen verkennen de spirituele wereld, waar ze de gelaagdheid van het universum ontdekken, en begeesterd worden door het bestaan van levels, die ze daarvoor niet hadden vermoed. Wanneer men op pensioen gaat, komt men in zekere zin opnieuw terecht in de situatie waarin men als jongeling zat: men moet zich kunnen vermaken met hobbies. Het was al geleden van mijn 11 dat dit woord nog eens gevallen is: ik kweekte toen guppen, verzamelde schelpen, en maakte maquettes voor miniatuur-dieren. Ik kweek opnieuw guppen, maak artikels voor het Internet, en binnenkort neem ik het penseel terug op.

Voor de rest heeft mijn hobbelig en moeilijk levenspad er steeds voor gezorgd dat ik altijd voldoende uitdagingen had waaraan ik het hoofd moest bieden, en strijdperken waardoor ik mij door moest worstelen. Ik heb mensen zien komen, en mensen zien gaan. Afscheid nemen, hoort bij het oud worden. Het leven is geen reis met bestem-ming Dood, maar onze sterfelijke leeftijd herinnert er ons aan dat we inderdaad klaar moeten zijn met ons leven. Zeg, wat je iemand te zeggen hebt, voor hij uit het oog en van de wereld verdwijnt. Doe wat je nog kunt doen, voor je de mogelijkheid ertoe verliest. Verlies geen tijd, smijt ballast overboord, en "cut the crap", want: er is geen tijd meer "over". En vooral, zeg nooit "ik heb geen tijd", omdat je opgeslorpt wordt door de dagelijkse rompslomp. Maak tijd, vooralleer je er geen meer (over) hebt.

No Time to waste - Time is precious

Met ouder te worden, neemt het besef dus toe dat "zijn tijd opraakt". Als kind kon men nog het gevoel hebben dat "morgen" er niet toe deed, omdat men nog een zee van tijd voor zich in de toekomst had. Maar als je resterende tijd begint uitgemeten te geraken, is "morgen" onzeker en je "toekomst" beperkt. Ik heb een dochter van 10; ik hoop dat ik nog lang genoeg zal leven om haar als een volwassen vrouw te zien op-groeien, maar een zekerheid is dat helemaal niet. IK wordt eraan herinnerd wanneer ik zie hoe mijn film-, sport-, rock & roll- en TV-helden bij bosjes beginnen te sneuve-len: mijn generatie -My generation- is aan zijn uitstervings- en vervangings-proces begonnen.

Trouwens, hoe we de tijd ervaren en beleven, is dag bij dag -Day by day- . En dat is des temeer waar, hoe ouder men wordt. There is no tomorrow, zo There is no Time: we leven in het Hier en Nu. We moeten leven alsof elke dag onze laatste kan zijn. En we zien wel waar het schip uiteindelijk zal stranden op zijn laatste rustplaats. Maar onze tijd aan gedachten daarover verspelen, is kompleet nutteloos. Que sera, sera . Soms kunnen we erover reflekteren, in welke mate ons leven het verschil heeft uitge-maakt voor wie, of wat we van onszelf zullen achterlaten, als we Hier niet meer zul-len zijn.

Mijn vader wou mij op het eind van zijn leven een paar objekten nalaten. Maar het is niét die luidruchtige, hangende klok geworden, doch een gaatjesmaker en het solda-tenfort die hij destijds voor Sinterklaas had gemaakt. En wat het nalatenschap van mijn moeder betreft: voor de opdracht om een boek over de jammerlijke dood van haar jongere zus te publiceren, heb ik bedankt. Maar haar rond tafeltje staat in de living, en haar schilderijtjes hangen her en der in huis. En de website die ik 10 jaar geleden voor mijn wijlen vrouw als herdenking heb gemaakt, illustreert de moderne invulling ervan: de sporen die we nalaten, zijn digitale. Hoe willen we herinnerd worden?

Tijd is een illusie

Het helpt ons wel om onze uren, one dagen, onze weken, onze maanden, onze jaren, .... te ordenen en te struktureren. Maar wat doen we ermee? De tijd die ons gegeven is gewoon uitzitten en verspelen, of er naar goed vermogen en voor onze vervulling gebruik van maken? Wat willen we van ons leven maken ? Hoe willen we eindigen: als verbitterde, konservatieve neuten, of als still alive and kicking, en nog steeds For ever young.

Gepubiceerd op mijn 71-ste verjaardag

De 1-jarige Rudy met zijn familie op hun buitenverblijf te Desteldonk -1950

Je moet de video starten om hem te doen afspelen door op het kleine driehoekje links onderaan het scherm te klikken