VT-Art 1
Tuintrends
RUBRIEK: Natuur-Tuin Geplaatst op 19 december 2007
Terwijl tuinen meer en meer een rol als kleine natuurreservaten en als "sanctuary's" voor opgejaagde natuurwezens in een bedreigd natuurlandschap zouden moeten funktioneren, ontstaat een tuintrend in de diametrale richting. Een trend in afgelikte en afgemeten "tuinarchitectuur", met in geometriese vormen gesnoeide buxussen en glad geschoren hagen, klinies opgedeeld in zogenaamde "tuinkamers", super-gazon als een biljartlaken, bomen getrimd in onnatuurlijke vormen en klimplanten behandeld als "behang". Deze tuinen worden verondersteld "arbeidsluw" te zijn; dat zal wel: al dat snoeiwerk en onderhoudswerk geven de tuinaannemers werk die de tuin aangelegd hebben! Wat het werkelijk motief dan is om zulke tuinen aan te leggen, heeft alles te maken met life-style en prestige. Sla de "boekskes" maar in, en je zult keer op keer nauwelijks onverholen suggesties naar welvaart en welzijn terugvinden: een gelukkige familie zittend in obligate teak-meubelen, verzameld rond een barbecue, of met bezoek op een verlicht dek of terras aan wijn of champagne nippend.
De binnenhuisarchitectuur heeft er blijkbaar een nieuwe afzetmarkt bijgevonden:de tuin als "woonkamer". Vraag is natuurlijk, wat je voor de rest met zo'n tuin moet aanvangen: er gebeurt NIETS in op natuurlijk gebied want hij is zo steriel en artificiëel als maar kan. Mensen hebben voetbalvelden van gazons, en ze weten daar niets beters op te doen dan het af te rijden; eens gewoon op dat gras gaan liggen, waarvoor het eigenlijk uitnodigt, komt blijkbaar niet eens in hen op.
Het probleem met zo'n "prestigieuze trend" is, dat hij in wezen geconcipiëerd is voor villa's van mensen met veel poen en met een UITGESTREKTE TUIN. Wanneer de kleine burgerij die stijl dan wil kopiëren voor hun tuinen van veel kleinere omvang, zoals stadstuinen, heeft dat nog een artificiëler en gekunstelder effekt. Zo'n "petits-Versailles" zien eruit als plastieken binnentuinen in bedrijfsgebouwen of als steriele wachtkamers in ziekenhuizen.
In de seventies en eighties was er een inspirerende beweging om de natuur meer in te schakelen in de tuin, ipv de natuur als "tegenstander" of "vijand" te proberen te bestrijden of uit te schakelen. Dit paste niet alleen in een revival naar een meer natuurlijker leef- en woonwijze, maar ook in het meer aandacht hebben voor de natuurprocessen en de natuur tout-court.
Deze nieuwste trend gaat daar niet alleen recht tegenin, ttz brengt de natuur niets bij, maar heeft bovendien -in een tijd waar dit thema overal op de voorgrond treedt- een grote ecologiese "voetafdruk". Zulke tuinen kosten energie en COČ. Het probleem hierbij is, dat ze dusdanig gepromoot worden, dat iedereen DENKT dat hij zo'n tuin moet hebben. Ze worden dermate als dé norm voorgesteld, dat iedereen dat zomaar wil overnemen. Als de norm de maatstaf is, dan wordt hij ook de maatstaf voor "schoonheid". Vergelijk dat met de "magerheidstrend": als men denkt dat "mager mooi is", dan wil iedereen zo mager mogelijk zijn! Maar is magerte mooi? Neen. Op dezelfde manier zijn zo'n "magere" tuinen allesbehalve mooi. Mooie tuinen, zijn natuurlijke tuinen, waar de mens samenwerkt met de natuur, en de natuurprocessen hun heilzaam werk laat verrichten.
