Art32
"Soulmate" of de "Ware": de ultieme valstrik in relaties
RUBRIEK: Bewustzijn Geplaatst op 11 maart 2021
In relaties speelt nogal eens de familiale impregnatie mee: het beeld over rela-ties waarmee men in het ouderlijk gezin is opgegroeid, is men nogal eens geneigd op zijn beurt als volwassene ook verder te zetten. Komt men uit een "warm nest" waar men elkaar veel knuffelt en de samenhorigheid groot is, dan is de kans groot dat men dit als een ideaalbeeld met de paplepel heeft naar binnen gekregen, en dit ook in zijn relaties zal zoeken. Is men opgegroeid in een disfunktioneel gezin, waar men scè-nes en drama's opvoerde in plaats van de dingen uit te praten, dan is de kans groot dat men dit patroon als het "normale" zal ervaren , en dit op zijn beurt in zijn relaties zal toepassen. Dat is de familiale indoctrinatie, waardoor er in sommige gezinnen sprake is van een familie-karma, dat van de ene generatie aan devolgende wordt door gegeven. Denk hierbij bijvoorbeeld aan incest, alcoholisme, agressie, ......
Daarnaast bestaat er ook ontegensprekelijk een sociale indoctrinatie: het kul-tuur-patroon waarin men is opgegroeid. In veel kulturen, is de ONgelijkheid tus-sen man en vrouw nog steeds een realiteit. Ik noem hierbij geen voorbeelden, omdat die gekend zijn, en omdat ook onze Christelijke kultuur amper 100 jaar geleden ook heel duidelijke, afzonderlijke rollenpatronen voor man en vrouw voorstond. Wie dus zonder zonde is, werpe de eerste steen, is hier van toepassing. Hoe minder vrijheden een kultuur toelaat, hoe meer voorschriften en regels in gedrag en voorkomen ze zal kennen, en hoe groter de onderdrukking door de (heilige, onaantastbare en dus on-bespreekbare) doctrine zal zijn. Eén voorbeeld dan toch over een extreme repressie: de Taliban.
Wie een relatie aangaat met iemand uit een andere kultuur of met iemand met een andere huidskleur -zeg aub niet dat de rassendiscriminatie niet meer zou bestaan-, krijgt dus af te rekenen met al die verschillen, met al de misverstanden, de onenig-heden, de konflikten en de mogelijke ruzies vandien. De meest "ideale" partner werd en wordt nog steeds ervaren, als iemand dan DEZELFDE stand, huidskleur, kultuur, godsdienst, ..... en noem maar op. Lovers die een relatie willen aangaan, zullen dus a priori af te rekenen krijgen met alle vooroordelen die uit al deze VERSCHILLEN voortkomen en als een vorm van separatisme worden in leven gehouden. Eén voor beeld dan toch: het kastensysteem. Romans vol en symfoniëen luid zijn er geschre-ven over koppels die deze (onzichtbare) muren tevergeefs probeerden te overbrug-gen. Om toch twee voorbeelden te geven: "Romeo en Julia"; en "The Westside Story".
Wie derhalve een partner zelf wil kiezen, zal derhalve steeds tegen al deze mogelijke vooroordelen moeten opboksen. Het is niet de maatschappij, het is niet de gods-dienst, het is niet de familie die de partner uitkiest, het is HEMZELF. Dit lijkt me een gezond vertrekpunt: de vrijheid van keuze. Daarom dat het ook is opgenomen in de universele Rechten van de Mens.
Goed, neem dat men al deze familiale, kulturele, sociale en religieuze hindernissen heeft overwonnen, dan is de kous daarmee nog niet af, want wachten hem hindernis-sen die ontstaan vanuit zijn (dus beiden) persoonlijke problematiek en karma. Men kan bindingsangst hebben, men kan verlatingsangst hebben, men kan moeilijk alleen zijn of men kan het juist moeilijk vinden om de hele tijd met iemand samen te moeten leven. De lessen welke men als individu moet leren om als mens te groeien, en behoren tot zijn leerpakket in deze inkarnatie.
Al deze horden die iemand aldus moet nemen op zijn levenspad om een gezonde re-latie te kunnen hebben, zou hem dus moeten bewust maken dat dit zeker geen ge-makkelijk "parcours" is. Men zal talrijke compromissen moeten sluiten en bij mo-menten veel water bij de wijn moeten doen, om zijn huwelijksbootje niet te zien ver-gaan. Het hoeft ook niet te verwonderen dat er zoveel relatiebreuken en echtschei-dingen zijn. Binnen deze hele sociale en persoonlijke historiek, en de te overwinnen moeilijkheden en problemen, kan hoop een krachtige motivatie zijn om VERDER te blijven doen / te proberen. Vaak drukt men dit uit als "ik heb de ware nog niet ge-vonden", als men singel blijft. Of als "het was de ware niet", wannneer een relatie op de fles gaat. Dat is menselijk, en dat is begrijpelijk, maar dit houdt ook het gevaar in van zijn "zoektocht" zeer geladen te maken. De ware, als: de persoon die al zijn dro-men zal waar maken; de persoon die hem alles gaat geven wat men van een partner wenst. Als verwachtingspatroon kan dat tellen! De lat is hierbij heeel hoog gelegd.
Zo hoog, dat het nogal eens vals voorwendsel wordt gehanteerd om geen "normale" relatie met iemand uit vlees en bloed -lees: met onvolmaaktheden- te moeten aan-gaan. Men wacht op "de prins op het witte paard" of op zijn "sprookjesprinses". En eigenlijk is dit zelfs het procédé tot mislukking: men kan ofwel blijven wachten op iemand die niet bestaat / kan bestaan; ofwel spat die "droom" als een zeepbel uit elkaar, van zodra de partner van dat ideaalscenario afwijkt, omdat hij ook kleine kantjes, onhebbelijkheden en onvolmaaktheden blijkt te hebben. Het droombeeld van de "ware" kan weliswaar kracht geven om door te zetten en zich niet tevreden te stellen met "ersatz" uit opportunisme, maar dit verlangen naar perfektie kan net zo verlammend en stagnerend werken. Men maakt zich ermee blind voor ECHTE men-sen en potentiële partners die zijn weg kruisen, gefixeerd als men is op een bepaald type, een beeld dat in zijn onderbewuste is ingeslopen.
Natuurlijk moet men kunnen wachten. Maar wanneer dat wachten te passief is, en vooral een "hunkeren naar" wordt, waarbij men vergeet ondertussen te leven, dan vermindert men aanzienlijk zijn kansen op ontmoetingen, en grijpt men niet zijn kansen wanneer die zich aan zijn neus presenteren. Koortsachtig "op jacht gaan" werkt al evenmin als het "smachtend wachten": teveel yang of teveel yin, brengt geen juiste balans. De meeste mensen vinden hun partner op het moment dat ze daar ZELF "aan toe zijn": omdat ze goed in hun vel zitten. Wanneer het geen verschil meer uitmaakt, dan gebeurt het meestal, omdat de eigen aantrekkelijkheid (onge-merkt) zijn "werk" doet. Een ontmoeting komt dan deels als een onverwacht ge-schenk, deels als "logies" want in overeenkomst met zijn eigen energie. Men ontmoet iemand wanneer men eraan toe is, en niet wanneer of omdat men dat wilt.
Men houdt zich dan ook niet bezig met beelden en verwachtingspatronen waaraan men zelf of anderen behoren te voldoen, maar men IS de betere versie van zichzelf. Deze glans trekt de glans van een partner aan. Innerlijke wereld en buitenwereld zijn op dat moment in resonantie, en alles wordt als het ware als vanzelfsprekend. Alle puzzelstukken van het leven schijnen ineens in elkaar te vallen, en alles verloopt zoals het zou moeten verlopen. Op deze hoogdagen van het leven, IS alles "perfekt". Ze zijn eerder zeldzaam, maar ze bestaan, deze gouden momenten van het be-staan. Men is gezegend, en het leven draagt zijn glans.
Maar idealiseren is uit de boze: wil men een werkbare en leefbare relatie, dan moet men de persoon aan-nemen zoals die is, en niet zoals men die wenst te zien. Zijn verlangens moeten een blanco canvas zijn, waarop men het tafereel kan schilde-ren van zijn relatie zoals die zich in de realiteit ontwikkelt; geen "afgelikte foto" waarnaar de realiteit zich moet konformeren. Dat is de zaken omdraaien, maar dat gebeurt helaas maar al teveel. Men "kiest" een partner niet zoals uit een menu-kaart op een restaurant, of zoals men op boodschappen gaat in een winkel.
In realiteit heeft ieder dus zijn valies met karma en problemen mee, die hij IN de relatie moet uitpakken om zich als mens verder te kunnen blijven ontwikkelen. Iedereen brengt zijn verhaal, zijn kwetsuren en zijn lidtekens mee IN de relatie, en moet dus tijd en ruimte krijgen om daarvan te helen. Elkaar die ruimte en die vrij-heid kunnen geven, is veel fundamenteler, dan het willen bevredigd zien van al zijn verlangens en verwachtingen. Dat is een illusie. Geen enkele relatie kan stand hou-den op het drijfzand van illusies, hoe goed bedoeld ook. Welke hoogdravende betit-teling of "uitleg" men er ook moge aan geven. Want hoe mooier de verwachtingen, hoe dieper de ontnuchtering die er noodzakelijkerwijze op moet volgen. Hou dus op met dat gezwans van "de ware", en wees ervan bewust wie je partner als mens is, en hoe jullie elkaar vooruit kunnen helpen.
De samenhorigheid komt er door samen een gezamelijk levenspad te bewandelen, en lief en leed met elkaar te delen. Door daar dagelijks en konkreet voor elkaar te zijn. Dit vraagt engagement en volharding, wijsheid en verdraagzaamheid. Een relatie is dus in de eerste plaats een proces, zoals alle fundamentele zaken van het bestaan dat zijn. En men schrijft ZELF de bladzijden van dat verhaal: het staat niet a priori ergens al gedrukt van tevoren als een "lot" of "fatum". Onvoorwaardelijke liefde is mooi, maar blijft slechts werkzaam en leefbaar binnen bepaalde grenzen. Stap eruit wanneer dat moet dus. Nog zoiets: dat men nooit uit een relatie met een "soulmate" zou kunnen stappen, omdat men dan voor de rest van zijn leven kompleet "mislukt" en "verdoemd" zou zijn. Dat is de Christelijke illusie: een relatie is niet voor "altijd", maar duurt zolang als men naast elkaar hetzelfde pad bewandelt en wil bewandelen. Daar is geen "moeten" aan.
