Pag 1
Mijn eigenzinnige reis naar China (Wuhan)
Gemaakt vanaf 15 april 2015
Ik beken: een typiese toerist zal ik nooit zijn. Niet dat ik niet geïnteresseerd ben in andere kulturen, integendeel: op tal van manieren ben ik reeds van jongsaf aan uiter-mate geboeid door de Chinese kultuur. Yin-Yang, de traditionele Oosterse genees-kunde, acupunctuur, kung fu en de Oosterse gevechtfilms, de filosofie van het Tao-isme, de I Tjing, het Chinese eten, met zelfs een "uitstapje" naar Japan met de macro biotiek en de aikido, ik heb me er allemaal in gedrenkt en in onder gedompeld. China was dus een uitgelezen reisbestemming. Edoch, ik moet ook bekennen: de werkelijke aanleiding om naar China te gaan, was om er een Chinese vrouw te ontmoeten, met wie ik al 7 maanden lang had gekommunikeerd, gemaild, getelefoneerd, ........ Dus werd Wuhan mijn bestemming, om de eenvoudige reden dat ze daar woonde.
De vrouw heb ik helaas niet te zien gekregen, dus Wuhan des te meer: een "wereld-stad" in Centraal-Zuid China, hier nauwelijks bekend, maar met 10 miljoen inwo-ners, dus zoveel in één stad als er mensen in België wonen. Wuhan is op en top "Chinees", want gemaakt voor en door de Chinesen, met niet zo bijster veel toeris-tiese attrakties en dus ook met de konsekwentie dat daar erg weinig mensen Engels kunnen verstaan, laat staan spreken. Ik dacht van slim te wezen door de naam van mijn hotel op een kaartje te schrijven, dat ik kon TONEN aan een taxichauffeur aan de luchthaven. Mis poes: ze kunnen zelfs geen Engels "lezen". Toen ik in een bank met mijn creditcard ging om Chinese yuan te bekomen, bestudeerde de loketbedien-de mijn paspoort minstens van buiten: hij was minstens 15 minuten zoet met het te proberen decrypteren. Het heeft niet geholpen want uiteindelijk vertrouwde hij de "vreemde tekens" niet. Ik kon mijn creditcard alleen gebruiken in het hotel en in de tempels der konsumptie.
Want laat ons niet kinderachtig wezen: China is alleen nog slechts in naam een kom-munistiese staat; in realiteit is China de USA van het Oosten geworden. Met ALLE kenmerken en euvels vandien: de tijd dat de straten overspoeld werden door fietsers is al lang een herinnering. Koning auto beheerst het straatbeeld, met honderdduizen-de auto's , taxi's, bussen en vrachtwagens die luid toeterend door het ingewikkeld parcours van 3 stadsdelen toeren, met kris kras daardoor fietsers en voetgangers die zich op het gevaar van hun leven door die stroom wagen. Het resultaat: een geweldige luchtverontreiniging met een giftige, vuile nevel die als een deken permanent over de stad hing. Laat ons wel wezen: China boert economies goed. Dat zie je aan de niet aflatende bouwwoede: hele stadsdelen zijn in aanbouw of in de steigers; hoge flats rijzen in snelvaart als paddestoelen uit de grond, en zoals overal in Azië worden de wegen deels gebruikt en deels nieuw aangelegd.
Overal worden Tempels ter ere van deze economiese vooruitgang neer gepoot: reuze-banken met pilaren van 5 meter hoog en inkomdeuren van 4 meter hoog; super-markten met gangen van 20 meter breed en 12 verdiepingen hoog, waar alle wereld-merken te verkrijgen zijn; reuzereclameborden op straat die de hele dag hun slogans spuien; en alle wereldconcerns die le elders in de wereld kunt vinden ontbreken ook in China niet: Pizahut, MacDonalds, Wallmarkt, en de hele riepepetiet. Of dit de mo-dale Chinees ten goede komt, daar heb ik mijn ernstige twijfels over, omdat een goed loon gemiddeld nog steeds maar 3000 yuan of zo'n 430 euro per maand bedraagt. Het onstaan van een gegoede middenklasse die aan die konsumptie deelneemt en met grotere wagens rijdt, suggereert zoals overal ter wereld dat dit ook JOUW deel kan zijn, ALS je maar hard genoeg je best doet en je kar afdraaid. Toen ik op een zon-dag in de park aan het wandelen was, en een groep Chinezen luidkeels hoorde scan-deren, vroeg ik aan mijn gidse : "Wat zijn die daar eigenlijk aan het doen?" "Oh, dat zijn werkmakkers die samen op uitstap zijn en elkaar aansporen om beter te preste-ren: als we harder werken, zullen we onze doelstellingen realiseren en onze droom waarmaken." Jawadde: kapitalitiese slogans in plaats van kommunistiese; en in het Westen weten we al lang dat dit grove leugens zijn. Het kapitalisties systeem en het konsumptiemodel werkt NIET voor de mensen, maar voor zijn EIGEN doeleinden: het maken van winst ten KOSTE van de mensen. In China komt dit als volgt tot ui-ting: de brede wegen en grote winkelstraten worden gebouwd door verouderde buur-ten af te breken. DaarACHTER worden dan verpauperde woonwijken verstopt, waar de Chinese minder gegoeden als sinds oudsher hun gewone gang gaan. Daar waar HELE wijken met de grond gelijk worden gemaakt, ontstaan een soort futuristiese nachtmerrie van een woud uit hoge flatgebouwen.
Overleven in deze drukke, overvevolkte, lawaaierige, gepolueerde en gestresseerde omgeving is geen lachertje. Er zijn geen voorzieningen, en alles wat buiten de dag-dagelijkse zaken valt is vrij duur: dokters zijn er niet bijvoorbeeld; als je ziek valt moet je naar het hospitaal, en dat kost 300 yuan, dus 10% van je maandinkomen. Chinesen gaan dan ook slechts naar het ziekenhuis wanneer ze echt of zwaar ziek zijn. In Wuhan was er wel het Centrum voor Traditionele kruidengeneeskunde, maar alleen een (oudere) minoriteit gaat daar nog naartoe. De "oude" kultuur is in een rot-vaart afgeschreven. De Taoistiese en Buddhistiese tempels, zijn net zoals de Kerken in het Westen reliquien geworden, waar nog slechts een minoriteit hun geloof prakti-seren; globaal genomen dienen ze vooral als trekpleisters voor de toeristen, en dat is in het Westen niet anders. Zoals overal elders in de wereld "China towns" werden op-getrokken als trekpleisters, werd in Wuhan een "speciale Westerse wijk" opgetrok-ken, zeer gegeerd als daguitstap bij de Chinesen: de Han Street. "Is het zo in Euro-pa?" vroeg mijn gidse. "Ja en neen", antwoordde ik haar. Laat ons zeggen dat het de kitch-versie ervan was, het IDEE dat de Chinesen hadden van wat Europa was, met een exoties madame Tussaud Museum incluis.
Het contrast tussen het OUDE China zoals dit in films wordt bezongen en zoals dit in de musea wordt verheerlijkt om de Chinezen een nationale identiteit en samenho-righeid te geven, kan niet scherper zijn. Mijn video van hierboven, waar ik beide "werkelijkheden" naast elkaar heb gemonteerd, is dan ook schrijnend. Ik hou van de Chinesen, maar wat ze NU van China aan het maken is, is een totale miskleum. Het is natuurlijk een giganties land met een giganties aantal inwoners, maar als men het dan toch aan het reorganiseren is, zou men het beter anders aanpakken dan er een onleefbaar klimaat van te maken. Het leven op het platteland zal wel totaal anders zijn dan dat in de steden, maar deze laatsten vormen het epicentrum van waarnaar China toe evolueert. Dat is niet alleen in Wuhan zo, maar in alle steden.
Het kloof tussen platteland en stad, en tussen rijk en arm neemt zienderogen toe, zo-als dit steeds het geval is wanneer men kapitalistiese principes huldigt. De charme van het Oude China wordt daardoor langzaam maar zeker in de achtergrond ver-drongen, als een soort echo van het verleden. Ik ga in mijn verdere reportage AL-LEEN de beelden voor zichzelf laten spreken: namelijk de aspekten van China waar-van ik hou, en waarvan ik helemaal niet hou. Waarvan ik hield in Wuhan: de Chang-chun Taoist Temple, de Guiyaun Buddhist Temle, de Moshan Hill of ook wel eens kortweg Mount Mo genoemd, de boottocht op de East Lake, de Wuhan Great Yu Museum, de Wuhan Botanical Garden met speciaal het prieëeltje boven water waar steeds een frisse bries waaide; dat waren plekken met een goede chi en uitstraling. En onder de categorie "dagelijks leven": de gewone volksrestaurantjes (ook al was het eten doorgaans nogal "vettig"), de mahjong spelers op straat, het avondlijk dan-sen in het park op muziek, mijn gidse die zo haar best deed om het mij naar mijn zin te maken, het personeel van het hotel dat mij zo vriendelijk aansprak met "Good morning Rudy" en mij een ogenblik deed vergeten dat ik alleen was. Het leven van een toerist mag dan bevoordeeld en gemakkelijk zijn, maar het was NIET mijn be-doeling om de toerist te zijn. Het verschil heb ik gemerkt toen een koppel dikke Nederlanders de lobby van het hotel binnenkwam en klaagde dat ze geen taxi hadden gevonden. Haha, in de Chinese steden rijden steeds een MASSA taxi's. Hoe je die moet nemen: je stelt je op voor een kruispunt of op een hoek, en wacht tot er een taxi stopt om een klant uit te laten; dan spring je gewoon de taxi in.
Maar het leven van de Chinesen is dus niet gemakkelijk, vooral dat van de vrouwen niet. Het is nog steeds mijn bedoeling om "mijn" Chinese vrouw te vinden, maar of mij dat zal lukken kan ik helemaal niet weten. De Chinese tweeslachtigheid weer-spiegelt zich in de problematiek van de Chinese vrouw , en dus ook in de manier waarmee ze met "foreigners" omspringt: er kunnen steeds een heleboel redenen zijn waarom "het" in een bepaald stadium plots "afketst". Daarom, én voor de Chinese vrouwen zelf, én voor de Westerlingen die ermee in kontakt (willen) komen, eerst en vooral mijn reflekties over de nood aan een emancipatie proces bij de Chinese vrouw op devolgende pagina.
