Art 17
Mijn Perikelen met Dating Sites (Deel 1)
RUBRIEK: Maatschappijkritiek    Geplaatst op 3 januari 2015

Laatst had ik bezoek gebracht aan een "oude" vriend die ik in ettelijke jaren niet meer gezien had. En natuurlijk, zo gaat dat, kwam het onderwerp "vrouwen" ter sprake. Hij was een aantal jaren getrouwd geweest met een Thaïse vrouw, en on-langs gescheiden; en ik was al 4 jaar weduwnaar. "Denk je er dan niet aan, ooit eens een nieuwe relatie te beginnen?", vroeg hij mij. Waarop ik ietwat weifelend ant-woordde: "Ik sluit dat niet per se uit; maar of dat er nog in zit voor mij, dat betwijfel ik eerlijk gezegd." "Waarom zoek je dan niet eens op Dating Sites?" Hij was daar op-nieuw mee begonnen, alhoewel ik zijn persoonlijk fiasco daar nu niet direkt een goe-de reklame voor vond. Maar goed, hij liet mij er zo'n paar op zijn pc zien, waardoor dat het idee zich in mijn kop nestelde als een " Ach ja; waarom niet eens kijken. Het zal wel (weer) niets worden, maar men kan nooit weten."

En dus ging ik aan de slag met 3 Links die mij had opgestuurd. Dat viel niet direkt mee. Mijn élan vital werd bij de eerste Dating Site al direkt afgebroken: ik kon na 3 minuten al niet verder, omdat ik geen gsm-nummer kon intikken ter bevestiging. Ik heb namelijk geen gsm, en blijkbaar ben ik de laatste van dat uitstervend ras. Ik heb daar ook al last mee gehad met mijn webhosting.
Bij de tweede site -iets over de hele wereld en met de engel amor- zat de pijl al direkt verkeerd: er werd met veel tamtam aangekondigd dat mijn pc hopeloos verouderd was, en dat ik derhalve een programma moest downloaden. Ik heb Windows 8.1, dus dat zag je van hier! Geen vuile truken met deze turk! Ik zette door, maar de software van de Site zelf draaide erg moeilijk met venstertjes om in te vullen die door elkaar liepen. Sloeg de initiale verwittiging dan op henzelf? Het gevolg was, dat ik ergens op "een verkeerd knopje moet gedrukt hebben", want nog voor mijn profiel afgewerkt was stroomde een veelheid van verzoeken binnen van .... mannen. Ik werd letterlijk en figuurlijk besprongen door oude nichten, die blijkbaar op de loer hadden gelegen, tot er een "nieuwe" zich kwam aanmelden. "Ikke eerst!" "Neen, ik heb hem het eerst gezien!" Ik had dan nog het ongeluk gehad van mezelf de pseudoniem van Gandalf te geven, je weet wel, die tovenaar met zijn staf. Aiaiai.

Bij de derde KON ik deze fout niet maken, want het betrof vrouwen van het Verre Oosten. En deze DatingSite was goed opgesteld, en ik kon voorwaar zelfs in het Ne-derlands invullen, wat gezien mijn status als "novice" als ik zo mag zeggen, ten goede kwam. Ook hier gold weer: het aangekondigde "gratis" is niet echt gratis, want je kunt noch de berichten lezen die je worden toegestuurd, noch erop antwoorden (uiteraard). Dus maar afdokken voor één maand, want nu ik voor die ENE keer dan uiteindelijk zo ver gekomen was ......

Wat mij meteen opviel, was dat ik een "wereld" binnenkwam met zijn eigen regels en voorschriften, die ik niet direkt kon ontrafelen of begrijpen, omdat die zo ver van mijn bed (nou ja) stonden. Zo'n beetje als ik in een sexclub voor parenwisseling zou gedropt worden , waar er duidelijke afspraken heersten, die mij kompleet vreemd en bizar overkwamen. Wat kan vrouwen bezielen om in een rij in een étalage te gaan zit-ten, om als bruid te worden weggekocht? Ik dacht dat dit gebruik door de emancipa-tie uitgestorven was. Akkoord, ik overdrijf in mijn voorstelling, maar in grote trekken komt het hierop neer: vrouw "verkoopt" zich aan de (oudere) man die haar het ticket -out geeft voor de miserie waar zij in zit. Het is een verdoken voortzetting van kolo-niale praktijken, dacht ik zo, en ik kreeg bijna medelijden met al deze vrouwen die droomden van een beter leven, en van de "rijke, blanke man" die hen zou komen wegkapen. Maar aan de andere kant: IK was zo'n "oude, Westerse man".

Nog zo iets raars: werden al deze vrouwen dan misschien gecoached door een mar-keting-specialist, of gaven ze elkaar door hoe "het moest"? Elke, maar echt elke vrouw -en deze keer overdrijf ik NIET- schreef krak hetzelfde. Zowel in haar profiel: "nice, goodlooking woman, etc .....", ook al zaten daar vrouwen tussen die .....eh, ik weet echt niet hoe ik dat beschaafd moet uitdrukken ..... eigenlijk het tegendeel wa-ren van die beschrijving. Anderen zagen er dan weer uit als heuse filmstars, waarbij men zich afvroeg: als zij er zo knap uitzien, moeten zij wel een rot karakter hebben, om in hun thuisland geen man te kunnen vinden. Voor zover de foto's die ze voor hun profiel hadden gebruikt, wel degelijk van henzelf waren natuurlijk. En ik zou met de beste wil ter wereld geen reden kunnen bedenken om voor een 70-jarige Fi-lippijnse vrouw te kiezen, zelfs niet vanuit de illusie dat ze misschien een geweldig sexueel raffinement door haar lange ervaring zou kunnen bezitten. Het is zoals blijkt in deze aangelegenheden moeilijk om zich niet aan sexisme te bezondigen.

In ieder geval is hiermee de toon gezet: deze vrouwen werd duidelijk geadviseerd, om hun "troeven" uit te spelen en eh .......ik weet alweer niet goed hoe ik dat beschaafd moet uitdrukken ....hun vrouwelijke attributen bij de selfies goed in the picture te brengen. En zij die dan weer niet kunnen pronken met een diep colleté, werd dan weer geadviseerd om hun grote ogen open te trekken: "Westerse mannen houden daarvan!". Sommige vrouwen staan er dan ook op alsof ze enkele milliliter bella-don-na in hun ogen hebben gespoten.

De coaching loopt verder - om de dosis sponaneïteit te verhogen- in hoe en wat deze vrouwen dan moeten vragen en zeggen. "Nice picture of you; I want to know you bet-ter." Ik dacht dan bij mezelf:"Weet je wat? Ik zet er mijn lelijkste foto ooit op, en dan even checken of ze dat nog durven zeggen." Maakt geen moer uit! Het zijn maar "woorden" om een link te màken.
Met één enkele vrouw, die blijkbaar volleyball speelde, dacht ik: "Die is sportief, dus laat mij even het vooropgesteld scenario verlaten, en het wat speels maken; (zie af-beelding). Helaas is hun Engels veelal zo slecht dat dit geen subtiliteiten toelaat of humor wordt begrepen. Goed, ik beken eerlijk: mijn Engels zou ook veel beter kun-nen, maar hoe kun je dan eigenlijk al is het maar een gewone konversatie voeren? En vooral: als je nog geen defige mail kunt opsturen, waarvoor je je tijd kunt nemen, waarom willen ze dan per se allemaal chatten? Het antwoord is ontluisterend: "Send me some pictures, and I will send you some pictures of me." Rijkdomkeuring versus "vleeskeuring". Ben ik alwéér een seksisties zwijn? Want helaas: alhoewel ik probeer-de foto's van mezelf in mijn huis en omgeving opstuurde kreeg ik van hen doorgaans foto's terug die om het even waar konden opgenomen zijn.

Ik was van meer dan 100 vrouwen hun favoriet: goed voor een ego-boost dat ze ge-interesseerd waren in mij (mij?), maar lastig voor mijn geweten. Het hield immers ook in dat ik 90 vrouwen moest ontgoochelen. Iedere keer zei ik weliswaar "Sorry", maar hoeveel "afwijzingen" kan iemand eigenlijk hebben? Tot ik begreep, dat ze me eigenlijk dat signaal gaven omdat ik zolang online op de Site bleef. Dat werd geïnter-preteerd als dat ik mijn keus nog niet gemaakt had. De 10 die ik dan overhield om mee verder te mailen, maakten mij dat onmiddellijk duidelijk: "I choose for you", en verlieten dan de Dating Site; of deden toch op zijn minst alsof. Om de indruk te ge-ven dat het hen menens was. Momentje: ik had dat niet gevraagd hoor! En het deed mezelf behoorlijk promiscue voelen, omdat IK dan met maar liefst 10 dames door bleef mailen.

Ook voor het eigenlijke mailen zijn de vrouwen gebriefd: vraag hem of hij het OOK ernstig meent! "Are you honest?". Een paar keer heb ik geprobeerd de diskussie aan te gaan, om te proberen te verduidelijken dat OOK een leugenaar hierop met "ja" zou antwoorden, en dat die vraag stellen dus geen moer vooruit hielp. Tevergeefs! Het is alsof hun geest "op blank staat" en ze niet willen begrijpen wat "niet ter zake doet". Zou die ontkenning berusten op een zelfbescherming om "de deal" voor hen-zelf acceptabel te maken, of volgen ze een georchestreerd scenario om "hun doel te bereiken"? Ik zou het bijgot niet weten. "I'm verry serious about the relationship. Are you also very serious about the relationship?" Helaba, minuutje: de bedoeling van te mailen, is van met elkaar beter kennis te maken. Spreek aub niet direkt over een "re-latie" want daar is in de vertste verte nog geen sprake van. Weer dat "blanco" zoals in de wiskundeles wanneer de leraar iets moeilijks op het bord schreef. Sommigen haakten dan onmiddellijk af, cru, zonder beleefdheidsformule of wat dan ook: hier valt niets te rapen! Anderen bleven nog even, en wachten dan stiekem op een mo-ment om weer te kunnen toeslaan. "Wat heb je vandaag gedaan?" "Niets bijzonders, boodschappen in de supermarkt gaan doen en ...." "Oh, dan wacht ik met ongeduld op de dag dat we samen boodschappen zullen doen en in relatie ...." Potverdorie, wat had ik gezegd! Of nog: "Vertel iets over jezelf." Graag. "Wat zijn je hobbies?" Nou, het moet ongeveer van het vijfde middeljaar geleden zijn geweest, dat "mijn hobbies" als onderwerp belangrijk genoeg waren om daar een voordracht over te geven. En dat terwijl ik hen "nice pictures" van mijn tuin en mijn kamer vol aquaria had opge-stuurd. Werden mijn foto's dan eigenlijk wel echt bekeken?
Het maakt hen dus geen moer uit wie je eigenlijk bent en zijn eigenlijk ook niet echt geïnteresseerd in jou: ze zijn alleen geïnteresseerd of je "zoekend" bent en of ze je kunnen "winnen". Ze stellen je dus vragen pro forma: als "de vis hapt", dan moet de lijn gevierd worden, om hem aan de haak te kunnen slaan. De vrouwelijke versie van "gold-diggers": hopen op die ene keer het grote geluk van een goudklomp te kunnen vinden. En maak je geen illusies: JIJ bent die "goudklomp"!

Je mag ook geen greintje medelijden tonen, want zelfs al je hééél, maar ook hééél duidelijk zegt, dat "een relatie" niet ter sprake komt, maar dat je hen wel sympatiek genoeg vind om verder met te proberen korresponderen, wordt dat geïnterpreteerd als: "Aha, daar is een opening!", en dan krijg je meteen weer de hele heisa over jou heen. Ik wil me weliswaar niet dommer voordoen dan ik ben, maar ik snap het "doel" van dat hele gedoe niet goed. Er was één, en slechts één jonge vrouw, waarvan ik genoeg inhoud en diepgang vermoedde, met wie ik wel verder wou korresponderen om haar beter te leren kennen -mijn favoriete dus- , maar die stond zo gesloten, dat ze het eigenlijk over niets kon hebben. Enfin, over niets anders dàn "the relation-ship", dat ze dan ook minstens 4 keer in elk mailbericht zette. Toen ik haar probeer-de te verduidelijken dat er geen intimiteit kon ontstaan zonder openheid en konver-satie, haakte ook zij als laatste af, zonder daar nog een boe of ba verder aan vuil te maken.

Ik had er mij zo'n goede 3 weken mee bezig gehouden, en wat had ik daar nu aan gehad? Over wat GING het hier nu eigenlijk? Was het nu ECHT de bedoeling van deze vrouwen om op die manier een man "aan de haak te slaan"? En dachten zij nu ECHT dat dit op dié manier mogelijk was? Men kan relaties pragmaties bekijken, maar ik voelde me terug gekatapulteerd naar de 19 e eeuw in onze kontreien, waar boerinnen zich tevreden mochten achten als ze een "goede" man hadden getrokken, die niet dronk en hen niet sloeg. De taal en begrippen die gehanteerd worden, staan in schril kontrast met het erg "utilitaire" van de bedoeling. En de Dating Sites, die goed geld verdienen aan het in stand houden van deze illuzie, orchestreren dat men-selijk verkeer "in goede banen". Men speelt precies een spelletje, waarvan langs beide kanten de regels zijn uitgestippeld om het "gemakkelijker" te maken, en het vooral NIET over essentiële thema's te moeten hebben. Men wéét dat het een leugen is, maar men speelt het verder gedwee mee om zijn "droom" niet te moeten opgeven. Ook al ben ik ervan overtuigd dat heel wat van die vrouwen die dan uiteindelijk "hun levenssituatie daardoor verbeteren", op een ander vlak in een regelrechte nachtmer-rie belanden. Maar goed, ik verliet alweer het uitgestippeld pad verdorie.

De rollen zijn: de oudere mannen moeten als bronstige reuën achter de teefjes lopen, met hun verstand op nul. En de vrouwen moeten zich willig en meegaand opstellen, MAAR van het verlangen van de man naar hen gebruik maken om hem een kontrakt te laten tekenen waardoor zij zekerheid over hun way-out krijgen. Pas dàn mogen ze "gedekt worden". De "rest" nemen ze er maar "gewoon bij". Vind je mij cynies? Het IS verdorie cynies: ik voelde mij daar niet goed bij, alsof ik voortdurend moest korri-geren door ANDERE, eerlijkere signalen te geven. Die uiteraard niet werden "begre-pen". "Are you serious?" Ik ben verdomd bloody serious!!

En het hele scenario wordt afgewikkeld als een gewiekste marketing-strategie. Tegen de man: ja, we zorgen ervoor dat je zelfs op jouw leeftijd een aantrekkelijke vrouw kunt krijgen. Tegen de vrouw: ja, we zorgen ervoor dat je ondanks je kinderen en je miserie, een beter (materiëel) leven zult krijgen. De verdere dating wordt dan ook als een verkoopstechniek op de man losgelaten: hij zet zijn deur op een kier, en hij heeft het "zitten". In een ver land, zwetend van de warmte, krijgt hij de hele kultuur, het land en de (schoon)familie over zich gegoten, om "zijn uitverkorene" te kunnen mee-nemen. Er is geen try-out mogelijk, of zoals in de voetbal een kontrakt voor twee jaar bijvoorbeeld.

Het is van te "trouwen" en zekerheid te bieden, of onbevredigd met hangende pootjes terug naar huis te keren. Ik mag dan een seksisties zwijn zijn, ik ben ook een vrij-gevochten nonkormist. In een Dating Site, en daarna, voel ik mij als een duivel in een wijwatervat. Rudy maakt weer keet, zal ik te horen krijgen. Maar (ook deze keer) heeft hij gelijk: Internet werd verondersteld menselijk kontakt over de hele wereld mogelijk te maken: kommunikatie zonder grenzen. Maar Dating Sites zijn als kara-vanen die destijds naar het Oosten trokken: ze brengen geld naar het arme Oosten, en vrouwen naar het verouderde Westen. Ruilhandel. Maar een Dating-fabriek? I do'nt think so! Het is mij een raadsel hoe BEIDE partijen denken een bevredigende "deal" te kunnen hebben, zonder met elkaar emotioneel en mentaal in verbinding te treden. De ECHTE Dating begint pas, daar waar die Dating-sites zogezegd hun doel bereiken. Met alle Chinesen, maar niet met den dezen! En als het seksisties zwijn andermaal in mij weer bovenkomt: ik ben ook maar een mens hé!