Art 29
RUBRIEK: Astrologie    Geplaatst op 11januari 2025
Indelingen maken: verduidelijkingen of valkuilen?

De totaliteit van iets kunnen we niet als één brok naar binnen werken. Noch fysiek, op straffe van erin te stikken of een indigestie te krijgen; noch psychies op straffe van erdoor tilt te slaan. Daarom delen we ons eten in porties op om die tot ons te nemen En daarom delen we ook mentaal de realiteit in in stukken om die in onze map er-van in onze kop te kunnen opslaan. Teveel in één keer is onverteerbaar, onverwerk-baar.

Een kleiner stuk van de realiteit kunnen we aan: we kunnen erop focussen, we kun-nen het verkennen, we kunnen het plaatsen, we kunnen het bemeesteren. Wandel zomaar een vreemde en onkende stad binnen, en binnen de kortste keren loop je he-lemaal verloren. Een nieuwe stad verkent men straat per straat, blok per blok, wijk bij wijk. Ook studeren of leren gaat trapsgewijs: deel bij deel, hoofdstuk bij hoofd -stuk, moeten we onze aandacht op een acceptabel tempo laten vooruit gaan, zonder aan de drang toe te geven om sneller te gaan dan onze "opnamecapaciteit" of ons leervermogen dat toelaat.

Hoe meer we meemaken, hoe meer we moeten verwerken en hoe meer kennis we moeten opslaan. Van al onze ervaringen en wedervaren moeten we als het ware mappen maken, met een bepaalde indeling om ze te ordenen en te klasseren: niet alleen in tijd ttz chronologies maar ook naar soort. Soortgelijke ervaringen komen in dezelfde map; zelfde problemen met dezelfde lessen horen "bij elkaar". Er kan niet alleen in onze kamers van het huis orde of wanorde heersen, maar ook in de "boven-kamers" van onze geest.

Een open geest behouden, komt erop neer van zijn perceptie open te houden, ttz van NIET a priori een ervaring in de buitenwereld direkt te ordenen naar een map in zijn kop, maar van elke ervaring DOOR te gaan, en wat men daarbij heeft geleerd aan te passen in zijn voorstelling of "maquette" van de wereld als map in zijn kop (=belief). Doet men dit niet, dan SLUITEN zijn perceptie en zijn geest zich op een vast patroon of scenario, dat onmiddellijk wordt toegepast en telkenmale wordt herhaald. De geest kan zich sluiten bij een trauma, of uit schrik om een erge misluk-king, vernedering, schande, .... opnieuw te moeten meemaken, die men absoluut niet meer wil meemaken. Door dit "preventief" wegsnijden of vermijden van een stuk rea-liteit vanwege de pijn, verhindert men echter ook dat een ANDERE ervaring moge-lijk is, en blijft men in zijn eenmalige perceptie vasthangen; vandaar dat soms ge-steld wordt dat de mens zijn eigen werkelijkheid kreëert in overeenstemming met zijn belief. Maar in ruime zin, sluit hij zich dan op in een STUK werkelijkheid waar hij zich veilig waant, en blijft hij staan op de trede van een bepaalde problematiek.

De reis doorheen de mappen of indelingen levert daarom "gekleurde" verhalen op, die onderling van elkaar kunnen verschillen doordat ze vertrekken van een andere invalshoek, waarbij een ANDERE verdeling van de werkelijkheid wordt gemaakt die samenhangt met andere percepties en ervaringen. Het is tegelijk een reis door de symboliek van de getallen: in zijn origine was wiskunde niet louter de beoefening van technieken en formules (de vorm), maar ook de weerslag van een taal of indeling van de werkelijkheid (de inhoud).

Eén is het begin: alles begint met "een", "de", "het" of "er". Die 1 is dus tegelijk het alles, als de eenheid: kilo, liter, meter, .....; de maatstaf om al de rest mee af te me-ten. Men kan optellen (plus) of vermenigvuldigen (maal), maar als men geen eenheid heeft, kan men niet rekenen. In de omgekeerde zin is 1 de grootste gemene deler die ONdeelbaar is, ttz dat wat vastomlijnde eigenschappen heeft waardoor het als een afzonderlijk fenomeen of soort kan worden herkend. Dit klinkt moeilijker dan het is, want wat Linnaeus bijvoorbeeld in zijn Species plantarum heeft gedaan, is niet anders dan het plantenrijk en dierenrijk te verdelen in van elkaar te onderscheiden soorten: mossen, varens, naaldbomen, loofbomen, ...... Dat hij die ook Latijnse na-men heeft gegeven en een nomenclatuur heeft geïnstalleerd hoort bij het identifi-ceren van de soorten. Het "ding" moet een naam krijgen, waardoor het kan onder-scheiden worden van alle andere "dingen". Wetenschap begint niet alleen met het kunnen meten dank zij een eenheid, maar ook met het benoemen of definiëren. Dat men de volledige werkelijkheid kan omschrijven met geen en één, bewijst de computer die wordt geprogrammeerd met 1-en en 0-en. Tegelijk kan men opmerken dat het vastleggen van de levensfenomenen in een naam en defintie, hen in zekere zin determineert, of afscheidt van al hun subtiele verbindingen waarmee ze in eco-logies en relationeel vlak in verbinding staan. Ben ik mijn naam, of ben ik meer? Kan het "ik" als afzonderlijke entiteit LOS van de wereld en andere mensen worden be-schreven?

Twee maakt de tweeledigheid van al het levende duidelijk: mannelijk EN vrouwe-lijk; warm EN koud; traag EN snel; aktief EN passief; positief EN negatief; klein EN groot; dik EN dun; ..... Twee drukt een tweeschaligheid of tweedeligheid uit waaraan de realiteit onderworpen is: boven en beneden; links en rechts; het noorden en het zuiden; dichtbij en veraf;.... We hebben niet toevallig twee ogen, twee oren, twee benen en twee armen, twee nieren en twee longen,..... om ordentelijk te kunnen funktioneren. Met twee ontstaat een dualiteit en een dialektiek, wanneer men er de nadruk op legt dat ze twee uitersten of polen op een schaal zijn. Maar men kan ook de nadruk leggen op het feit dat ze een koppel zijn die elkaar komplemente-ren. Als de twee keerzijden van een médaille. Als de interaktie en samenwerking tussen yin en yang in het Taoisme. Het is dus DUBBEL: iets, een uitvinding, een produkt, kan zowel ten goede als ten kwade gebruikt worden. Een aktiviteit kan zo-wel een positieve als een negatieve uitwerking kennen. Een onderneming kan zowel slagen als mislukken. Men kan zowel welkom zijn, als ongelegen komen. men kan ge-luk en ongeluk kennen; meeval en tegenslag: hulp en tegenwerking. In de astrologie symboliseren opposities de dialektiek en synthese tussen twee polariteiten; en vier-kanten de konflikten en schijnbaar onverzoenlijke strijd tussen tegenstellingen.

Waar 2 nog een bepaald verhouding, balans of evenwicht uitdrukt, komt met drie een dimensie bij: van het twee-dimensioneel vlak gaan we naar de drie-di-mensionele ruimte. Een driehoek is steviger en stabieler: rijden op twee wielen zoals op een fiets houdt in dat men steeds zijn evenwicht moet zoeken en behouden, om niet te vallen. Terwijl rijden op drie wielen zonder problemen of risiko's is: kleine kinderen leren erop te rijden. Een relatie of een koppel kan bvb ook nog steeds uit elkaar gaan, maar van zodra er een kind komt, moet men als ouders in een gezin met elkaar blijven rekening houden. Drie drukt dus ook een cyclus of groeiproces uit: de 3 fasen van een mensenleven met kindertijd, volwassenheid en ouderdom. De 3 aggregatietoestanden van een stof: vast-vloeibaar en gasvormig. Om van de ene naar de andere fase te kunnen gaan, is tijd nodig.

Mellie Uyldert noemt deze 3 fasen opkomst, blinken en vergaan, zoals vanuit Aards perspektief de Zon iedere dag 's morgens opkomt, op de middag hoog aan de zenith schittert, en 's avonds weer ondergaat. In een mensenleven: geboorte, volwas-senheid en sterven. Er zijn 3 hoofdkleuren (geel, rood en blauw), en in tal van sym-boliese verhalen duiken 3 wijzen op. In een maatschappelijke kontext, is er naar analogie een studie-en leertijd, een meesterschap met de uitoefening van een am-bacht of beroep, en de pensioentijd. Er is heden, verleden en toekomst. Astrologies wordt dit in de Cyclus van de DierenriemTekens gesymboliseerd door HoofdTeken, Vast Teken en Bewegend Teken van eenzelfde Element. Bijvoorbeeld: Weegschaal begint met het kontakt of een bruggetje te leggen; Waterman konsolideert dit tot een onderhouden kontakt met veel kommunikatie; en Tweelingen verruimt het kontakt door er anderen bij te betrekken. Horoskopies is een driehoeksaspekt tussen twee Planeten, een stevige vrienschapsrelatie of samen-werking. De 3 zijden van een driehoek ondersteunen elkaar, en houden de konstruktie bij elkaar; de stelling van Pythagoras. Er zit in een driehoek steeds iets scheefs, een beetje dynamiek en dra-matiek, zoals in een drie-hoeksrelatie.

Met het vierkant is alles perfekt in evenwicht: dieren lopen op 4 poten; stoelen en tafels zijn stabiel met hun 4 poten; karren, wagens, koetsen, auto's en bussen kunnen stabiel rijden door hun 4 wielen. Met vier wordt er dus iets vastgezet: het is de ste-vigste konstruktie. Planten met vierkante stengels, zoals de Labiaten vertegenwoor-digen het maximum van de verstoffelijking en verwijzen naar verwerking van mate-rie. Een kubus is een blok die kan weerstaan aan grote druk en beweging: men kan een dobbelsteen met geweld en kracht gooien, hij zal steeds op één kant rollen. In de kristallen is het de stevigste struktuur. Regelmatigheid en symmetrie houdt het geheel solied bij elkaar en in balans. Er zijn 4 windrichtingen die een plaats bepa-len, 4 seizoenen die een jaar bepalen, en 4 Elementen die de energie bepalen: Vuur, Aarde, Lucht en Water, elk duidelijk afgebakend, en elk met hun specifieke eigen-schappen kwaliteiten en problemen. In de ecologiese opbouw van een landschap zijn ook 4 etages te onderscheiden: de mossen en bodembedekkers; de kruiden-, gras-sen-, knollen- en plantenlaag; de struiklaag; en de boomlaag.
Een zwak aspekt aan de 4-delige struktuur, is de te grote fixatie: iets vastleggen is OK, maar wanneer dat al te krampachtig en al te hevig gebeurt, dan is er sprake van opsluiting. Een huis is opgebouwd uit 4 muren, maar wanneer zijn hele leven be-paald wordt door de afbetalingen voor dat huis, dan wordt dit een "gevangenis". Een gezin bestaande uit 2 ouders met 2 kinderen, is een eenheid waaruit een gemeen-schap kan worden opgebouwd, maar wanneer het een "wij tegen de rest van de we-reld" wordt, dan wordt het een geïsoleerde "cel". Men zegt over iets dat stroef is en een gebrek aan flexibiliteit en aanpassing kent: het draait vierkant. In de horos-kopie is een hoek van 90° of een vierkantsaspekt tussen twee Planeten, een aspekt van botsing of strijd. Men "ligt in elkaars weg" en belemmert elkaar. Als een grote, massieve blok die op de weg ligt, en niet met mankracht kan verplaatst worden (maar tot ontploffing moet gebracht worden).

Met Vijf wordt deze onwrikbare symmetrie open gebroken: men kan dan misschien spreken over het vijfde wiel aan de wagen, namelijk als iets wat "teveel" of over-bodig is (maar elke automobilist weet dat een reserveband in de koffer een must is). Vier bevindt zich tussen 3 en 5, beiden priemgetallen. In de bloemenwereld heeft men 3-tallige, 4-tallige en 5-tallige bloemen. De Rozen-familie bijvoorbeeld wordt gekenmerkt door vijftallige bloemen; niet toevallig wordt de roos als een arechety-piese bloem ervaren. Vijf voegt een je-ne-sais-quoi toe aan de voorspelbare symme-trie van 4, en is een opstap naar de cirkel. Getuige daarvan de repetitie van 5 peta-len tot VELE kroonblaadjes in een cirkel bij de Rozen. Getuige daarvan de cirkels of cycli van zowel opwekking/voeding als vernietiging/demping bij de Vijf Oosterse Elementen (resp. Aarde-Metaal-Lucht-Hout-Vuur en Vuur-Metaal-Hout-Aarde-Lucht): de 5 trappen of treden. Tenslotte hebben we 5 vingers en 5 tenen, en 5 (traditionele) zintuigen om met de verschillende aspekten van de werkelijkheid om te springen.

Men kan niet zo ver gaan door te beweren dat zes niet zou bestaan, maar het is in ieder geval een samengesteld getal, en geen priemgetal: het bestaat uit 2 X 3 of 3 X 2, of de helft van 12 -een dozijn-, maar op zichzelf staand betekent het niet zoveel. Het past ook niet meer op de vingers om te tellen: één-twee-drie-vier-vijf- .....veel! Een man in de kraamafdeling die hoort dat hij de vader is geworden van een boor-ling, en nog één, en nog één, en nog één, en nog één, .... valt flauw vooralleer het cij-fer 6 valt. Het is teveel: 6 is daarom een beetje het getal van de overdrijving of de overprestatie. 666 staat bekend als het getal van het Beest, Satan of de antiChrist, de meest bekende en beruchte overachiever. Op meer prozaïise wijze staat 6 tussen baanbreker 5 en perfekte 7, en staat dus voorhet leren accepteren van de imperfekte wereld: zijn "ideaalbeeld" leren verzoenen met de dagelijkse realiteit. Niet echt boei-end, maar wel nuttig en werkzaam. Een zeshoek zoals de struktuur van koolstof en de hele organiese scheikunde, van de honingraten van bijen, het aantal poten van insekten, het aantal ogen van de dobbelsteen. In de horoskopie wijst een hoek van 60° tussen twee Planeten -een sextiel-, naar een kameraadschap, een genootschap, een samenwerkingsverband.

Zeven is een ander verhaal en getal: zo weinig er te vertellen valt over 6, zo enorm veel er over 7 valt uit te wijden. De zeven dagen van de week; de 7 hoofdplaneten in de astrologie, de 7 hoofdzonden, de 7 kleuren van de regenboog, de 7 chakra's of energiecentra, de 7 bestaansvlakken, de 7 kontinenten, de 7 wereldwonderen. Met zeven is iets "af" en kan men gaan rusten: de zevende dag is een rustdag. De Seed of Life is een geometriese configuratie van zeven even grote cirkels die in één grotere cirkel passen en op een bloem lijken (zie figuur). Om al deze redenen is het getal 7 in het Westen en Midden-Oosten een geluksgetal: het symboliseert de vol-maaktheid; het volmaakte huwelijk, het volmaakte geluk, de gezegende toestand, de paradijselijke staat.

Voor het Oosten is acht het geluksgetal. De 8 Trigrammen, en de 8 Onsterfelij-ken. Tenslotte zijn er geen 4 maar 8 windrichtingen als men een beetje precieser is. Omdat in zaken doen oog hebben voor alle détails die ertoe doen belangrijk is, is 8 het getal voor succes en beheersing. Kwaliteiten die in het Oosten als belangrijk wor-den ervaren om te hebben en na te streven. Acht is een oud woord voor aandacht: achting. Geef acht, betekent: opletten! Ergens GEEN acht op slaan, betekent: er geen aandacht aan besteden.

Negen zit in de wachtkamer voor 10. Niet toevallig uitgedrukt in maanden, de tijd dat een menselijke embryo zijn groeifase moet volbrengen in de wachtkamer van de baarmoeder, alvorens geboren te kunnen worden. Behalve dat het in de Enneagram wordt gebruikt om 9 persoonlijkheidstypes te beschrijven, wordt het getal 9 weinig gebruikt; het is tenslotte 3 X 3.

Anders is het gesteld met tien: er zijn Astrologies 10 Planeten die we vanuit de Aar-de aan het firmanent kunnen zien bewegen: Zon, Maan en (gedegradeerde) Pluto in-cluis. Een mens heeft ook 10 vingers om mee te tellen, geen wonder dus dat het de-cimale stelsel, het meest gebruikelijke talstelsel werd voor meer ingewikkelde bere-keningen. Hetzelfde kan gezegd worden van het getal twaalf: er zijn Astrologies 12 Tekens van de Dierenriem die vanuit de Aarde een volledig jaar (rondgang rond de Zon) op die Aarde beschrijven. Men kan dit ook terugvinden in de 12 maanden van het jaar, afgestemd op de rondgang van de Maan om de Aarde. Twaalf is dus een be-langrijk getal voor de tijdsmeting: een etmaal duurt 12 uur (dag en nacht) en om 12 uur s'middags en op middernacht luiden de klokken. Een dozijn is een handige eenheid voor kleinere hoeveelheden: 12 is deelbaar door 2, 3, 4 en 6, terwijl 10 alleen deelbaar is door 2 en 5. Twaalf staat daardoor symbool voor afronding, voltooi-ing: met 12 stoelen is de tafel volzet; de 12 Apostelen; de 12-snarige gitaar; de 12 Samoerai; de Dirty Dozen; de 12-vingerige darm; de 12 Stammen van Israël; de 12 werken van Hercules; de 12 ridders van de Ronde Tafel; en ga zo maar door.

Tijd om het verhaal van de getallen hier af te breken, want uiteindelijk kunnen we zo nog een hele tijd doorgaan. Ik zelf heb geen fascinatie voor getallen; mijn aandacht gaat eerder naar hun betekenis of belang in de perceptie en VERDELING van de werkelijkheid. De cirkel is hiermee rond, waarmee ik bedoel: ik heb hiermee verdui-delijkt WAAROM de mens de totale werkelijkheid verdeelt in een aantal stukken. Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit, in hoeveel stukken dat gebeurt: men kan een TAART bv in 4, 6 of 10 stukken verdelen, het zal de hoeveelheid of kwaliteit van de HELE taart hierdoor niet veranderen. In hoeveel stukken men dus de totale cirkel van het leven in stukken snijdt, maakt niet uit; op voorwaarde dat men beseft dat el-ke indeling MAAR een indeling is die op bepaalde aspekten de NADRUK legt om dié indeling te verkiezen. WELKE indeling JIJ verkiest, zal dus afhangen van JOUW persoonlijke voorkeur. Ikzelf hou ervan van te benadrukken dat ELKE indeling zijn sterke punten heeft en dus een bepaald facet of wisselwerking van de werkelijkheid verduidelijkt. Het gaat hem er niét om welke indeling de "beste" zou zijn; ze hebben ALLEMAAL hun specifieke waarde om iets te verduidelijken. Mooi toch? En vergeet vooral niet: elk stuk is een deel van het geheel.