Art 16
Het probleem Agressie
RUBRIEK: Intuïtie-Energie Geplaatst op 24 augustus 2018
In het Westen heeft men een erg dubbelzinnige houding tegenover agressie en ge-weld. Vanuit de Kristelijke traditie van vredelievendheid, is er een strikt morele af-wijzing tegenover alles wat met agressie te maken heeft. Maar anderzijds is er vanuit het kapitalisties maatschappijbeeld een steeds grotere gedrevenheid tot kompetitieve ingesteldheid, en vanuit een toenemend egoïsme en verminderde verdraagzaamheid, een toenemende drang om zijn medemens als een tegenstander of op zijn minst als een sta-in-de-weg te beschouwen. Aan de ene kant mag men zijn stout kind geen billekoek meer geven, of zijn stem niet meer verheffen, op straffe van als "barbaar" te worden bestempeld. Maar aan de andere kant ontkent men hardnekkig ALLE vor-men van geweld die door de regeringen tegen het milieu, de natuur, en hun "onderdanen" dagelijks worden gepleegd.
Dit zou ons moeten duidelijk maken, dat er in het leven STEEDS inherent een dosis agressie zit vervat, en er dus geen manier is om daar aan onderuit te komen. Als er een natuurramp of een kalamiteit plaats vindt, zijn dat vormen van agressie waarbij mensen en dieren worden gedood. Wanneer jonge kinderen door ziektes voortijdig uit het leven gerukt worden, is dat een verderfelijke vorm van geweld. Als dieren an-dere dieren doden, om hen op te eten, is dat de hoogste vorm van agressie, en tege-lijk "de normale gang van zaken". En voor hen die uit emotionele bezwaren vegeta-riërs zijn geworden omdat zij geen dierenleed op hun geweten willen hebben, heb ik slecht nieuws: OOK planten en groenten eten, is een vorm van agressie want we ma-ken andere levende wezens kapot, om ons tot voedsel te dienen. Het leven van een boom beëindigen, omdat we zijn hout nodig hebben voor de bouw van een huis of voor meubels, is intrinsiek ook een daad van agressie.
Kortom: agressie hoort bij het leven. Als we niet tot daden van agressie zouden kun-nen overgaan, om voor ons eigen leven en plaats in de wereld op te komen, zouden we verpletterd, vernietigd en vermorzeld worden in de grote natuurcyclus van trans-formatie van materie en energie.
In onze dagelijkse levenspraktijk houden we ons staande met onze wil. Mensen met een sterke wil, komen op voor hun individuele belangen, terwijl mensen met een zwakke wil "zich laten doen". Voor men mij gaat verdenken van een aanhanger te zijn van de homo-homine-lupus-filosofie -het geïnstitutionaliseerd egoïsme- , grijp ik hier tijdig in, met de bemerking dat de mens (zoals de wolf trouwens) in de eerste plaats een sociaal wezen is. Dit betekent dat individualiteit en egoïsme op een be-paalde manier in balans moeten zijn met coöperatie en samenwerking; en agressie en geweld, in balans met vredelievendheid en liefde. Dat maakt het er de menselijke existentie niet eenvoudig op, omdat hij als een evenwichtskunstenaar moet schom-melen tussen deze beide uitersten. Ook op makroschaal geldt: een agressieve staat of kultuur, die zijn hoogkonjunktuur dankt aan de roofbouw en onderdrukking van an-dere, gaat uiteindelijk ten onder aan al die agressie en de tegenstand die ze oproept. Maar net zo goed geldt: een totaal vredelievende kultuur wordt in een mum onder de voet gelopen of geannexeerd.
Het gaat hem om de WIL dus. Iets opeisen, of voorwaarden stellen waaronder we iets willen laten gebeuren, zijn op zich GEEN uitingen van "agressie". Die verworden tot dat, wanneer we niet bereid zijn daarover te onderhandelen om tot een vergelijk te komen, of wanneer we daarover weigeren te spreken en te kommunikeren. "Mijn wil is wet", heet dit dan, wat automaties botst tegen andermans wil, wanneer beiden verschillende dingen willen. Ook binnen een relatie. Men stelt zich dan op als twee kemphanen , die steeds vechten om "wie de baas is". Een sterk doorgedreven wil, roept steeds een escalatie-proces op gang: de mobilisatie van méér en méér ener-gie om "het" toch te winnen. Want als men iets louter in termen van winst OF verlies ziet, gaat "het" steevast die richting uit.
Woede vertoont diezelfde tendens tot escalatie: wanneer men niet van tijd tot tijd zijn frustraties uitspreekt of lucht geeft aan zijn onvredes en kwetsuren, dan hoopt men innerlijk zijn spanningen op. Men kan die dan wel een tijd indammen en onder-drukken (met allerhande gedrags- en fatsoenregels, of andere dressuren en keurslij-ven zoals daar zijn: schaamte, schrik voor ....), maar vroeg of laat komt de spreek-woordelijke druppel die de emmer doet overlopen, en breekt een vloedgolf van grieven en verwijten door het censuurprogramma heen. Of men nu een kort of een lang lontje heeft, iedereen heeft een bepaalde grens, die -wannneer die overschreden wordt-, hem doet "ontploffen". Het vertoont derhalve aanbeveling, om die sluisdeur open te zetten, om die negatieve stroom met een matig en gekontroleerd debiet te la-ten wegstromen. Blokkade werpt een dam op, die men steeds zal proberen te door-breken, en zàl doorbreken, wanneer daar voldoende aanleiding toe is.
In de yin-yang-balans binnenin zichzelf, moet iedere persoon het evenwicht vinden tussen empathie en altruïsme aan de ene kant , en gezond egoïsme en assertiviteit aan de andere kant, dat hem past. Slaat de balans uit naar één van de polen, dan zit men al gauw in de negatieve of schaduwzijde ervan, en stelt men zich of te gedwee, passief en onderdanig op, of integendeel al te bazig, dominant en tyraniek. En wat deze evenwichtskunst nog wat moeilijker maakt: het kan van geval tot geval, van situatie tot situatie, en van persoon tot persoon verschillen. Soms is het noodzakelijk te reageren , zijn zeg te doen, en een dispuut te riskeren; maar soms is het zinloos en stapt men beter tijdig weg uit een nutteloze diskussie om erger te voorkomen. Ieder moet deze grenzen leren evalueren, herkennen, en respekteren voor zichzelf.
De moed kunnen opbrengen om eventueel slagen te kunnen inkasseren -zij het niet fysiek, het zij psychies- is hierbij belangrijk. Zoniet zit met direkt een een fight or fly scenario (een derde mogelijkheid is de "verlamming" of "freeze"). Zelfs -en ook vooral- wanneer men dat mentaal niét wilt, neemt onze wil "het" over, en gaat het scenario bepalen (niet zelden ingegeven door gedragspatronen die we ons tijdens ons leven eigen hebben gemaakt). Omdat die nu eenmaal behoren tot het domein van onze levenspool: ons instinkt tot zelfbehoud, zelfbevestiging, zelfmanifestatie, ....Om een modernere terminlogie te gebruiken: het domein van de onderste cha-kra's. En niét het domein van de bovenste chakra's: het hoofd. Het gaat hem in deze zaken dus primair NIET over hoe men erover denkt, maar hoe men daarin IS.
Ooit Milan Cesar met zijn honden bezig gezien? Bij honden -zoals bij ALLE dieren trouwens- spelen al die "mentale spelletjes" geen rol: het is een kwestie van rechtuite lichaamstaal. Vrees of verkramping VOELEN zij: men moet bijgevolg ZIJN wie men is, en niet pretenderen. Het gaat hem dus om de street-credibility, en niet om de persona, het masker, of welke ook artificiëel gekonstrueerde "persoonlijkheid", alter ego of imago.
Kwaadheid of agressie, is dus nogal eens verdrongen angst, waar "men geen weg mee weet". Ook dàt fenomeen kunnen we bij honden zien "die de weg kwijt zijn" door menselijke inbreng en conditionering. Hoe we met agressie omspringen, wordt dus voor een groot deel bepaald hoe we omspringen met angst en moed, het onderbe-wustzijn, onze levenspool, onze lichaamstaal, onze intuïtie, ons uitstralingsveld, onze energie,......In welke mate voelen we ons snel bedreigd in situaties waarin we de kon-trole niet (meer) hebben? In welke mate hebben we de vrijheid om ons buiten onze comfortzone te bewegen, en ons toch op ons gemak te voelen? In welke mate zijn we stressbestendig en kunnen we weerstaan aan vormen van druk? In welke mate zijn we bewust dat agressie een verbrekende en afstotende energie is; en moet in balans gebracht worden met de verbindende en helende energie die LIEFDE is?
Het komt erop aan ons niet door de emotionele vloedgolf te laten meesleuren, maar van onze "kop boven dat aandoenings-water te houden". Keep cool! Met ons bewust-zijn kunnen we de kunst van het zwemmen leren beoefenen. Dit houdt in: leren omgaan met die aandoenings-wereld die komt aangolven . Vervolgens: ons hoofd boven water houden ipv "kopje onder te gaan". Ons afvragen: Met wat ben ik nu ei-genlijk bezig? Wat wil ik hiermee bereiken? Is het dat waard? Heeft dat zin? Wanneer men afstand kan nemen van de subjektieve voedingsbron en begint zichzelf objektief te observeren, valt de emotionele vloedgolf weg tot eb. Woede-beheersing is niet louter een kwestie van meer zelf-beheersing aan te leren, maar ook van in ons bewustzijn te leren hoe in ons emotioneel aandoeningsleven te zwemmen.
