Art 10
Mijn Eindejaarsreflekties 2011
RUBRIEK: Maatschappijkritiek    Geplaatst op 1 januari 2011

Deze Westerse konsumptiekultuur houdt permanent de schijn hoog, dat het zijn "leden" van alles "biedt". En zélfs dat is ook een schijn, want ten eerste geldt dit niet eens voor ALLE leden van die kultuur (de interne armoede binnen elk land), en ten tweede wordt die rijkdom "verworven" door ELDERS hele bevolkingen in armoede te houden (de strukturele armoede en onrechtvaardigheid van het kapitalisme). Dit zou de aanhef van een artikel voor de rubriek Maatschappijkritiek kunnen zijn, ware het niet dat ik het verder vooral over de spirituele armoede van onze kultuur zal heb-ben.
Ik heb het daarbij niet eens over de "basisbehoeften" zoals een dak boven het hoofd hebben en voldoende voedsel hebben, want dat zijn precies "zaken" die in de kon-sumptiekultuur onder druk staan, en duurder en duurder worden, en die in de eerste plaats een kwestie van sociaal-politieke verdeling zijn. Als de kloof tussen rijk en arm buitennissige proporties begint aan te nemen, dan komt er een revolutie of een maat-schappelijke omwenteling, die de bezittingen en middelen rechtvaardiger probeert te herverdelen. Dat is wat ons de geschiedenis leert. Elke maatschappijvorm, is dus, zoals een mensenleven, maar een beperkte tijd beschoren. De vraag is dus, HOE het die tijd, en de tijd van de generaties die erin leven, invult.
En als we dit dan eens onder de loupe nemen, springt een oud thema, brood en spelen eruit. Onze kultuur excelleert in allerlei vormen van vermaak, en in "super-brood" ofte luxe. Een avondje tv-kijken maakt dat alvast duidelijk: 99% van de uit-zendingen gaan niet over het werkelijke leven, maar over zaken "die ermee te ma-ken hebben" maar onder de vorm van een quiz, een film of een politiek debat worden gebracht. De eerste 2 zijn louter "tijdsverdrijf", terwijl het laatste op tal van onderbe-wuste manieren te maken heeft met verrechtvaardigingen van het systeem.

Door het voortdurend bombardement met reclame worden we gepusht tot de aan-schaf van dingen en ervaringen die we niet echt nodig hebben. Iedereen 3 gsm's, 2 auto's en een koffie-expresso-apparaat? Voor wat is dat nodig? De mensen hebben elkaar weinig essentiëels mede te delen; de wegen zitten nokvol; en als je een koffie wil, zijn er genoeg horeca-zaken in elke straat en dorp. Iedereen op restaurant gaan eten, naar Werchter en naar de Malediven op vakantie? Eens gewoon meer tijd ne-men om thuis voor zichzelf een fatsoenlijke maaltijd klaar te maken, om een wande-ling in zijn buurt, of om een reflektie in zijn tuin te nemen zijn opportuner, mens-vriendelijker en milieuvriendelijker.
Wie voortdurend wil vermaakt worden, kan uiteindelijk zichzelf onvoldoende bezig houden, en verveelt zich. Verveling is een "ziekte" des tijds, die zowel symptoom als oorzaak is van de voortdurende drang tot vermaak. Als symptoom is ze het gevolg van een konsumptie-systeem dat opgedrongen wordt; en als oorzaak, is ze een drijf-veer die precies die vermaak-industrie doet draaien. Iedereen een dagje Bobbejaan-land of Disney? Als iedereen dat nu zou willen zien voor wat het is, als een nodeloos tijds- en geldverlies, mogen deze "pretparken" voortaan hun deuren sluiten.
De meest essentiële dingen in het leven zijn daarentegen volstrekt "kosteloos": liefde, vertrouwen, harmonie, vrede met zichzelf, rust en slaap, denken, interesse, tevredenheid, vervulling, .....Maar, en dat is de "keerzijde" eraan of de karmiese prijs die men ervoor moet "betalen": ze zijn niet gratis. Deze levens-kostbaarheden, deze juwelen tot "geluk", kan men niet kopen of aanschaffen. Immateriële zaken worden verworven door de juiste spirituele instelling. Moet iedereen dan (opnieuw) gelovig worden? Sorry, maar wie het zo bekijkt is alweer aan het shoppen; spirituele konsumptie, maar konsumptie desalnietemin.

Waaraan heeft de ziel dan echt nood?
Alvast niet aan al die jachtigheid en stress van "het moderne leven", aan al die drukte en dat zoeken naar kicks, die alleen dienen om de innerlijke leegte en verveling te verdrijven. Waar de ziel waarlijk nood aan heeft, dat is rust en traagheid om tot bezinning, verwerking en healing te kunnen komen.
Alvast niet aan al die pogingen om de aandacht te kapteren of om de eigen persoon in evidentie te stellen. Waar de ziel echt nood aan heeft, zijn zelfvertrouwen en eigen-waarde om vrede met zichzelf en de wereld te kunnen vinden.
Alvast niet aan al dat geloop van Pier naar Pol, dat de energie alleen maar verstrooit en uitgeput maakt. Waar de ziel nood aan heeft, is aan een harmoniese en mooie omgeving, aan hartelijke en interessante gesprekken, aan oprechte vriendschap en solidariteit.
Alvast niet aan die voortdurende stroom van veranderingen en vernieuwingen waar-aan men zich om de haverklap dient aan te passen. Zo kan men immers "bezig blij-ven". Waar de menselijke ziel naar dorst, dat is een vorm van kontinuïteit waar het waardevolle zijn plaats weet te krijgen, en waar kwaliteit en meesterschap worden geëerbiedigd.
Alvast niet aan die lawaaierige omgeving en die doodse steenwoestenijen, die trooste-loze landschappen zonder bomen of dieren. Waar de ziel echt nood aan heeft , is een natuurlijke omgeving, waar hij zich één kan voelen met andere levende wezens die SAMEN met hem de wereld bevolken.
Alvast niet aan al die hoogdravende heisa en al dat emotioneel gedoe dat men "Liefde" noemt, maar die in realiteit richtlijnen zijn om een relatie te doen mislukken. Waar de liefhebbende ziel echt nood aan heeft, is aan kommunikatie om problemen te kunnen uitpraten, en aan wederzijds begrip en respekt om moeilijke tijden te kunnen doorkomen. Dit zijn de dagelijkse en praktiese spirituele noden, waar de ziel behoefte aan heeft, om in zijn ware natuur vervuld te kunnen zijn.