Art 3
De Eenheid is zoek
RUBRIEK: Maatschappijkritiek Geplaatst op 23 maart 08
Ik heb me nog nooit zo "gespleten" gevoeld, sinds ik mij met het medium komputer heb ingelaten. Dat begon al vanaf de installatie van het Internet door de kabelmaat-schappij. Daarvoor moet men immers een gebruikersnaam en een paswoord opge-ven. In mijn naïviteit dacht ik toen: "Mooi, dat hebben we gehad; nu kunnen we er-aan beginnen."
Momentje: toen ze mijn pc kwamen aanschakelen en programmeren, moest deze procedure herhaald worden, uiteraard met andere gegevens. Waar ik helemaal niet op voorzien was, was dat ook het stom routerke deze zelfde VIP-behandeling moest krijgen. En sindsdien is het nooit gestopt in een heus domino- of rolling-stone-effekt. Ik moest immers een beveiliging hebben: lap, alweer een gebruikersnaam en een paswoord. En ik moest een mail hebben: hetzelfde verhaal. Ging ik les gaan volgen om mijn komputerkennis bij te schaven: even prompt kreeg ik een gebruikersnaam en een paswoord toegewezen om op de website van de school te kunnen.
Helemaal dol werd het, toen ik besloot een zelf een website te maken: u kunt het alvast raden of weten, daarvoor heeft men een naam én een gebruikersnaam én een degelijk paswoord nodig. Nog eens deze weblog erbij: een doorslag van hetzelfde scenario. Wil je eens iets kopen op eBay, aha: dat kan niet zonder je in te loggen met een gebruikersnaam en bijhorend paswoord. Is het abonnement van je beveiliging ondertussen aan vernieuwing toe? Geen nood: men verandert even vlug het wachtwoord ervan, en je kan storten. Is dat na 14 dagen nog niet uitgevoerd? Geen nood: dan kun je kontakt nemen met de firma in een direkte chat-lijn, maar daarvoor moet je eerst wel een chat-ID krijgen. Wil je een memory-stick gebruiken om mobiel te zijn: geen probleem, maar ook dat piepklein ding moet eerst een naam krijgen om geïdentificeerd te kunnen worden. In een bui van cynisme heb ik het maar mini-Rudy genoemd. En oh ja, sedert de overheid het "digitale tijdperk" is binnengetreden, worden ook de paswoorden begiftigd met een PIN- en een PUK-code. Vanzelfsprekend blijf je je bankrekening behouden, maar om met je kaart geld te gaan afhalen aan een automaat, heb je alweer een code nodig. Een Visa-kaart? Idem dito! Zelfs voor de stomme getrouwheidskaart van de Carrefour heb je een paswoord nodig: stel je eens voor dat iemand anders met je punten zou gaan lopen!
Al die alter-ego's en afsplitsingen van bepaalde data of facetten van mijn leven kan ik op die manier niet meer bijhouden: ik heb een heuse boekhouding nodig om ze te kunnen gebruiken voor de juiste kontext. Ik heb het als kind altijd zo bizar gevonden dat mijn grootmoeder alles afsloot en met een grote bos sleutels rondliep: als ze er-gens iets moest opendoen, bvb de kast waarin het snoepgoed zat, dan moest ze de juiste sleutel bovenhalen.
Dat gerammel met een sleutelbos is in de 21ste eeuw vervangen, door het gepruts met een wachtwoord: de vorm verschilt, maar het resultaat blijft hetzelfde. Met dat verschil, dat vroeger alles gecentraliseerd was. De situatie zoals die nu is, zou ik kunnen vergelijken met de situatie in huis, waar je voor ELKE kamer een sleutel nodig zou hebben. Wil je je brievenbus(=je mail) inkijken: haal de mail-sleutel boven. Wil je je vensters openzetten omdat het warm is: zie maar dat je alarm(=beveiliging) werkt. Wil je je winkel betreden: pak dan maar je website-sleutel......
Men vraagt zich soms af waar die paranoia van de moderne mens vandaan komt, en waarom de modale burger zich zo onveilig voelt. Welnu, moeten rondlopen met een "sleutelbos" in je kop, en bang zijn dat je ergens in je EIGEN "huis" niet zult binnen kunnen wanneer je er één vergeet, is niet bepaald bevorderlijk voor een relaxte levensinstelling. Het werkt bovendien kontraproduktief: de reflex om alles te willen beveiligen werkt averrechts. Alsof iemand met een gesofistikeerde alarminstallatie alle deuren en vensters dubbel zou checkken, maar vergeet zijn sleutel mee te nemen als hij buitengaat. Ik durf op mijn pc geen paswoord zetten, uit schrik van het te vergeten, en dan aan niets meer te kunnen.
