Na de bomenkap: Aanpassingen aan de Tuin
RUBRIEK: Natuur-Tuin Geplaatst op 9 april 2009
Art 6
Terwijl de onrechtmatige kap van het bosje nog in procédure is (wat betekent dat een verplichte, gedeeltelijke heraanplanting ten vroegste komende herfst zal gebeuren), ben ik niet bij de pakken blijven zitten. Vermits het "geleende landschap" grotendeels verminkt is, heb ik mijn tuin moeten "herdenken" deels om niet meer afhankelijk te zijn van een oplossing die al dan niet uitblijft, en deels om te vertrekken vanuit een ander concept. Bij de aanleg van een NIEUWE tuin, is dat leuk en begeesterend werk, maar bij een 11-jarige tuin die juist enige "maturiteit" begon te krijgen, houdt dit meer "zwoegwerk" in.
Dus heb ik mijn tuin "kleiner" moeten maken, door de aanleg van een driedubbele bufferzone. Eerst een obligaat scherm van groenblijvende heesters, dat ik om eentonigheid te verhinderen steeds GEMENGD samenstel: Portugese laurierkers, hulst, liguster, gewone laurierkers, taxus, en de "gatenvuller" lonicera nitida. De tweede rij wordt uitgemaakt door een aantal soorten die ik weliswaar als boompjes heb aangekocht, maar die binnen een paar jaar tot de dominante bomen van de achtertuin zouden moeten uitgegroeid zijn. Omdat ik hou van een mooie bladverkleuring in de herfst, heb ik gekozen voor soorten met een spektakulaire herfstverkleuring: de rode esdoorns October Glory en Red Sunset, een amelanchier, een parrotia en een acer ginnala. En tenslotte een derde rij van lagere heesters daarvoor, die de ruimtes zullen opvullen die de bepalende bomen zullen doen ontstaan door in de hoogte te groeien: een rode hamamelis, een cotinus ,een appelbes en een viburnum (bodnantense; voor de geur).
Daarbij kwam dan een "halve" boerenjasmijn of philadelphus, van een andere plek in de tuin. Omdat de dieptewerking van de tuin verkleind werd met 3 á 4 meter (en de tuin niet erg groot is), had dat voor konsekwentie, dat ik de tuin in het midden meer moest "opentrekken". Wat dan weer inhield, dat een grote boerenjasmijn middenin de tuin "het niet meer deed". Maar ik ben niet iemand die zo'n struik dan "elemineert"; uit respekt voor de struik wou ik hem dan verplanten. En omdat hij té groot en wijd was uitgegroeid, was het onmogelijk om hem (met eenvoudige mankracht) in zijn geheel te verplanten; struiken als seringen en boerenjasmijn met een dicht en relatief oppervlakkig wortelstelsel laten toe van gedeeld te worden. Ik begon dus met een greppel helemaal rondom de struik te graven, om dan de wortelkluit in twee te kunnen verdelen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan: om die klus te klaren (en de struik zoveel mogelijk te sparen), heb ik maar liefst twee volle dagen nodig gehad. En zelfs een helft, kreeg ik met moeite uit de kuil getilt en naar zijn nieuwe plek in de tuin gesleept.
Die ene karwei was pas volbracht, of ik mocht me al met een ander in het zweet werken: de dominante boom in de achtertuin was een schietwilg die ik hoog had laten opschieten(!) om de lelijke schuur van de buren uit het zicht te houden. Maar vóór de nieuwe aanplant de grond inging, moest deze kanjer dus eerst geknot worden; dat nadien doen, zou de nieuwe aanplant mogelijks zwaar kunnen beschadigen. Voortaan zou hij tot meer acceptabele proporties moeten gehouden worden.Van de zware takken die ik door het knotten verkreeg, bouwde ik op een andere plek in de tuin een "staketsel" voor een wasdraad annex klimrek voor blauwe regen en clematis armandii (deze laatste is niet helemaal winterhard, maar met de opwarming der aarde kan men toch proberen op een beschutte plaats).
De kromme takken, gebruik ik van ousher om de paadjes mee af te lijnen: dat staat fotogeniek en schept een bucoliese, natuurlijke sfeer in de tuin. Bovendien trekt hout, dat op natuurlijke wijze wordt afgebroken weer heel wat insekten aan, en biedt het schuilplaatsen aan tal van andere insekten. Met de kleine takken maak ik een houtwal in een hoek van de tuin, wat weer schuilplaats biedt aan andere dieren en reptielen.
En dan natuurlijk de planting zelf, de kroon op het werk. Ik had de nieuwe aanwinsten via het Internet bij een boomkweker besteld en laten brengen. Voor wie geen auto bezit zoals ik, is dat een goede oplossing. In het begin valt het resultaat van een aanplant eigenlijk altijd een beetje tegen. Ten eerste omdat aangekochte planten in pot er steeds groter uit zien dan wanneer ze in de grond staan, ""zonder pot met wortels". En ten tweede omdat men steeds RUIMER moet aanplanten om te anticiperen op "de groei die zal komen". Men moet dus visualiseren hoe het LATER moet worden, en ondertussen genoegen kunnen nemen met een voorlopige, flauwere versie daarvan. Tuinaannemers kennen dat probleem; dat is de reden waarom veel struiken en bomen TE DICHT worden geplant (of met teveel, wat op hetzelfde neerkomt): om een direkt effekt te bekomen.
Een tuin is echter letterlijk en figuurlijk een groeiproces, en heeft TIJD nodig voor die groei. Ik probeer dus tevreden te zijn met wat ik heb gedaan, en wacht geduldig af hoe het zal worden. Ondertussen hebben de vogels in de buurt de veranderingen al goedgekeurd. Later zal ik eens gewoon een foto op de site zetten, met hoe alles is gegroeid en geëvolueerd.
