Art 25
Het verschil tussen Perceptie en Realiteit
RUBRIEK: Intuïtie-Energie    Geplaatst op 27 maart 2022

We hebben thuis een boiler voor warm water met een beperkt volume, die tijdens de nacht opwarmt. Zo hoort het in deze tijden van Klimaatopwarming. Het noopt om zuinig te zijn met het verbruik van warm water alover de dag. Op een dag dat ik in de late namiddag een bad zou nemen, liet ik galant mijn dochter voorgaan om haar haar te laten wassen. Toen ik aan de beurt was, bleek echter al het warme water opge-bruikt te zijn. Toen ik haar hierop aanwees, kreeg ik als uitleg: "maar ik heb helemaal niet veel water gebruikt, en het was niet eens erg warm". "Sorry meid, maar de feiten spreken dit tegen: al het warm water is op."
Het illustreert hoe het IDEE dat men kan hebben over wat men heeft gedaan, enorm kan afwijken van de realiteit zoals men die daadwerkelijk heeft uitgevoerd. Vinden dat men helemaal niet te snel rijdt bvb, als men 80 km per uur rijdt op een dorpsweg waar een school staat en waar men slechts 30 km per uur mag rijden. Wis en zeker kun je zelf een aantal treffende voorbeelden hiervan je voor de geest halen.

Deze perceptie heeft niet alleen te maken met zijn persoonlijke belangen die mo-gelijks aan deze aktiviteit verbonden zijn. Als men een koerier is die binnen een be-paalde deadline 117 pakjes van hot naar her moet bezorgen, kan men in zijn opgeleg-de stress en haast al eens gemakkelijker uit het oog verliezen aan welke snelheid men rijdt. Als men beenhouwer is, is de kans beduidend klein dat men voor een veganis-tiese of vegetariese levensstijl zal zijn. Als men Vlaams Blokker is, zal de kans dat men voor een multiculturele samenleving zal zijn, allicht nihil zijn. Men denkt dus uit de box of het belief dat men aankleeft. En deze Corona-tijden hebben ook aan-getoond, hoe men ook denkt vanuit de heersende ideologie of het heersende paradigma dat op dát moment in de maatschappij in voegen is. In deze Corona-tijden lijkt wel iedereen BANG te zijn geworden. Bang om besmet te worden voorop, maar ook bang om anderen te besmetten, bang om werkloos te worden, bang om uit de boot te vallen, bang om dingen te missen, bang om gesloten te worden, bang voor alles en nog wat. Men ziet een ware paniekgolf in iemands omgeving ontstaan, wan-neer hij "positief" wordt getest. Waarom eigenlijk? Als meer dan 90% van de volwas-senen gevaccineerd zijn, riskeren zij alleen een verkoudheid. En wanneer kinderen besmet worden, ontwikkelen ze een natuurlijke immuniteit zonder daar zwaar ziek van te worden. Waarvoor is al die paniek dan goed voor?

Goed, iedereen gaat mee met het officiëel verhaal, maar voelt tegelijk aan dat dit niet klopt. Dat zou wel eens de reden kunnen zijn van die dualiteit tussen veiligheid zoe-ken door het verhaal te volgen, en angst die opborrelt wanneer dat verhaal niet waar blijkt te zijn. Men liet zich een valse perceptie aanpraten en opdringen, en voelt zich bedrogen wanneer die door de waarheid achterhaald wordt. Vanwaar al die nieu -we besmettingen, als iedereen zogezegd veilig zou zijn door die verschillende vacci-naties? Dit hoeft geen kaf te zijn op de molen van de anti-vaxer-beweging, maar het maakt wel duidelijk dat de hele perceptie op wat gezondheid en ziekte zijn, helemaal NIET klopt met de realiteit.

Ik wil hiermee geensins "oude koeien uit de gracht halen", maar het Corona-verhaal en zijn nasleep zijn verre van afgehandeld. Zie de kranteknipsels die zojuist op 1 en-kele dag zijn verschenen. ACHTERAF blijken ook schoorvoetend en schroomvol, heel wat mensen ONDANKS hun meervoudige vaccinaties, ervoor uit te komen dat ze wel degelijk "symptomaties" ziek zijn geweest. Zelfs van het zogezegde "zwakkere broertje, de Omikron-variant. "Toen" was dat bekennen not-done op straffe van een hele meute van militante en fervente vaccinatie-aanhangers over zich heen te krij-gen. Tegenstrijdige informatie die tégen de "doctrine" of het belief ingaat, wordt niet getolereerd. Het houdt dus in, dat men zijn belief OVER een bepaalde rea-liteit, belangrijker vindt dan een onderzoek van die realiteit. In essentie wordt het antwoord al gegeven, vóór de vraag gesteld wordt. Is dit "wetenschap"s -beoefe-ning? Ik dacht het niet!

Vanuit een OPEN GEEST dienen immers de juiste vragen te worden gesteld, die het onderwerp van het onderzoek gaan uitmaken. Het vertrekpunt moest derhalve niet zijn "de vaccinaties houden de Corona-epidemie aan banden, zodat iedereen gevacci-neerd moet worden", maar wel: WERKEN de vaccins wel naar behoren, zodat ze de Corona-epidemie KUNNEN tegen houden? Vaak wordt, wanneer men zo'n onafhan-kelijke postie inneemt tegenover het "officiële" standpunt, hem verweten van te po-neren dat hij "de" waarheid in pacht zou hebben. Men mag wel eens ophouden met te verabsoluteren: het gaat hem niet om "de" maar om "een" waarheid; en secundo: als men aan de ene kant mag stellen dat de Corona-vaccins niet perfekt waren (maar behoedden voor "erger"), mag men aan de andere kant met evenveel recht van spre-ken stellen, dat de Corona-vaccins maar belabberd werkten omdat zoveel mensen na vaccinatie TOCH ziek geworden zijn (en zij dus tegen weinig of niets hebben be-hoed).

Er zijn dus twee manieren waarop men met de waarheid van een realiteit een loopje kan nemen: door iets voor "waar" aan te nemen zonder het te onderzoeken omdat het in zijn "belief" past; en door iets te weigeren aan te nemen omdat het niet in zijn "kraam" (lees:in zijn belief) past (zie foto 1 bovenaan). Wat dus het gemeenschappe-lijk probleem is van zowel anti-vaxers als van vaccinatie-aanhangers is, is ...... hun belief. De anti-vaxers zijn daardoor gedreven om komplot-teoriëen te geloven; en de vaccinatie-aanhangers zijn vanuit hun geloof in de wetenschap gedreven om een bepaalde realiteit te ontkennen. Als zijn belief zijn perceptie op de realiteit bepaalt, is het belangrijk om een open geest te kunnen behouden. Krishnamurti heeft keer op keer benadrukt hoe belangrijk het is om ZONDER belief te zijn, omdat men dan de VRIJHEID heeft om de realiteit te zien zoals die is. Een believer ziet steeds zijn perceptie van de realiteit, omdat hij probeert de realiteit te doen konformeren aan het concept dat hij erover heeft in zijn denken en in zijn bewustzijn. Dit is uitein-delijk misschien 200 jaar bewustzijns-geschiedenis geformuleerd in een zeer con-dens inzicht, maar ik denk wel dat ik ermee geslaagd ben iets cruciaals helder te ver-woorden.

Het probleem hierbij is niét, dat mensen geen denk-fouten zouden mogen maken; dat doen ze in ieder geval, en de geschiedenis van het mens-dom illustreert keer op keer hoe de mens erin slaagt dezelfde fout te herhalen. Het probleem is dat de mens ook NADAT het feit of de gebeurtenis is voorgevallen, en hij dus bedenktijd heeft gehad om zijn fout in te zien, vaak blijft persisteren in zijn belief en verkeerde per-ceptie. 50 jaar geleden heb ik medestudent die radicaliseerde in Maoïsme bout horen verkondigen "dat Mao wist wat goed was voor een miljard Chinezen". "Denk je dat nu echt man?" 50 jaar zijn sindsdien verstreken met een berg bewijzen hoe verkeerd het was zoiets te beweren, maar deze man heeft zich nooit komen exkuzeren voor wat hij toen tegen mij heeft gezegd. Zal de wetenschap dus nu de eerlijkheid kunnen opbrengen om alsnog te bekennen dat de Corona-vaccins niet gedaan hebben wat zij pretendeerden? Zullen zij die mij geschofferd hebben omdat ik gewoon heb gezegd wat iedereen (aan de lijve) had ervaren, zich daarvoor tegenover mij komen veront-schuldigen?

Hetzelfde speelt zich eveneens af op microschaal, binnen iemands leven en persoon-lijke relaties. Wanneer mensen een bepaalde problematiek hebben meegemaakt, die niet werd opgelost en uitgepraat, dan menen zij nogal vaak eens verkeerdelijk dat de-ze problematiek door de tijd zal "gewist" zijn. Wanneer hun paden dan na een aantal jaren elkaar weer eens toevallig kruisen, menen zij verkeerdelijk dat zij "met een nieuwe leest" kunnen herbeginnen. Niets is minder waar: in minder dan 15 minuten belanden zij exakt daar waar ze jaren daarvoor "de draad hadden los gelaten". Wat staat TUSSEN mensen, als onafgewerkt Karma, BLIJFT staan: het moge vervaagd zijn, maar het is niet "verdwenen", en binnen 15 minuten is het stof van jaren er al van geblazen. Tenzij men de oprechte bedoeling heeft iets op te lossen wat men daar-voor niet had gedaan (maar wel had moeten doen), werkt vergetelheid niet. Wat niet opgeruimd is, blijft be-staan, ook al "denkt" men er niet meer aan.

Men spreekt niet voor niets over het ge-weten: moraliteit begint met iets (belang-rijks) NIET te vergeten, maar zich blijvend te her-inneren. Mooi woord, dat zich herinneren: doorgaans bedoelt men ermee een soort nostalgiese en emotionele te-rugblik naar zijn verleden. Een gelouterde terugblik, als het leed uit dat verleden als een angel uit een wond is gehaald door het proces van verwerking. Maar door "naar binnen" te gaan en zich te ver-innerlijken, wordt iets terug "levend" in de geest als een oude film afgespeeld. Ook hier speelt: is men in staat deze ooit waar gebeurde gebeurtenis af te spelen ZOALS hij zich werkelijk heeft voorgedaan, of gaat men die met de tijd vertekenen? In hoeverre kan men weerstaan om er een versie van te maken, die hem beter bevalt, aangenamer, fraaier, mooier, gemanipuleerd is ? (zie foto hierboven: de quote van Friedrich Nietzsche).

Elk bewustzijnsproces moet 3 fasen doorlopen om tot een inzicht of een verwerk-te ervaring te komen. Mentaal vereist een kontaktname of kennismaking, voor-eerst een observatie om iet te kunnen waarnemen; op deze fase van kijken, volgt de-ze van het zien: men registreert de waarneming in zijn denkproces tot gedachten; en in de derde fase van verwerking, duidt men het inzicht in zijn concept of mentaal plan van de werkelijkheid: men begrijpt het. Het heeft tot gevolg dat men van dan af, ook beter zijn focus van het kijken en zijn aandacht van het zien erop zal richten: men ziet iets pas echt, als men het door-heeft. Het houdt ook in dat zowel zien als denken bewustzijns-akts zijn. De foto die een fotograaf neemt heeft hij al "gezien" met zijn bewustzijn, die anderen "niet zien". De wijze heeft iets in-gezien, waaraan de anderen "niet hebben gedacht".

Met gevoelens speelt zich hetzelfde proces af: ook zij moeten door deze 3 fasen gaan. Verdriet bijvoorbeeld moet men eerst "toelaten"; wanneer men vindt dat huilen voor een man niet kan, dan verwerpt men dat gevoel als "onbestaand", of onderdrukt men dat gevoel als "verkeerd". Heeft men eenmaal voeling met dat gevoel gemaakt, dan moet men het ook laten stromen: er zich aan "overgeven" en het verlies (of de teleur-stelling) voelen dat eraan de basis ligt in zijn gehele ziel. En in de laatste fase stopt de stroom omdat men dat verlies heeft kunnen duiden of een plaats geven. Wanneer men DOOR zijn verdriet gegaan is, is een rouwproces afgerond, en kan men gelou-terd verder.

Wat het lichaam betreft, zullen deze 3 fasen voor de meesten beter herkenbaar zijn: men wordt gewond door een ongeluk of gebeurtenis. In fase 1 moet men deze kwet-suur aanvaarden, om het healingsproces te kunnen beginnen. In fase 2 moet men datgene doen wat nodig is om de healing mogelijk te maken (in bed liggen, rusten, medicijnen nemen, verzorging): de wonde moet genezen en de zieke moet herstellen . En in fase 3 moet de wonde dichtgroeien tot een lidteken en moet de zieke door mogelijks een revalidatie. Ook hier moet men DOOR het hele proces om terug "zijn oude leven" te kunnen hervatten.

Men kan opmerken dat de mens -en bij uitbreiding: een levend wezen- een heel arse-naal aan aanpassingsmiddelen ter zijner beschikking heeft om tegen-slagen en tegen-spoed door te komen. Niet om heelhuids te blijven ttz BUITEN de Levens-stroom te staan. Om de 7 jaar worden al onze lichaamscellen vernieuwd; om de 7 maanden worden onze emoties geüpdated; om de 7 weken worden onze gedachten-schakels vernieuwd in de neuronen-netwerken; om de 7 dagen kunnen we door be-slissingen ons leven een nieuwe wending geven; om de 7 uren kunnen we onszelf herkalibreren. We moeten dus geen schrik hebben om DOOR die buitenwereld te gaan, en ons eraan aan te passen. Tenslotte doen we dit dagelijks met ons voedsel: we eten iets (lichaamsvreemds) op, laten het door onze spijsvertering gaan om af te breken en uiteidelijk tot eigen bouwstenen om te vormen.
Als we met de grote Levensstroom MEE willen, houdt dat in dat we ons voordtdu-rend moeten aanpassen, in handelingen, in houding, in emoties, in gedachten, ...... Onze hardware, onze harde schijf, ons Zelf blijft hetzelfde; maar onze software met "programma's" moeten we voortdurend adapteren aan wat er van buitenaf op ons toekomt en van wat we van binnenaf als bewustwording moeten ontwikkelen. Dat is de spiraal van het Leven.