Art 15
Twoo wil de Grootste zijn
RUBRIEK: Maatschappijkritiek    Geplaatst op 21 december 2012

Twee keer binnen de week van november een "verschijning" op het beeldscherm maken, en twee keer op een week tijd een paginagroot artikel in dezelfde krant nota bene krijgen: Twoo was blijkbaar "groot nieuws". Naar eigen zeggen "willen ze de grootste worden". Behalve dat dit mij onmiddellijk doet denken aan het nummer van Raymond van het Groenewoud "Ik wil de grootste hebben", is dit dus in de eerste plaats de natte droom van het kapitalisme. Niet per se een goed en duurzaam pro-dukt op de wereld zetten, neen; niet alleen gewoon goed "boeren", neen. Het streef-doel: het best "verkopen". Dit doet mij dan weer denken aan Toppop en konsoorten: niet de kwaliteit van het nummer is belangrijk, neen, wel zijn verkoopcijfers en zijn plaats op de hitparade. En het laatste garandeert daarbij het eerste. Om dat doel te bereiken, zijn de oprichters van Twoo trouwens verkast naar Londen: "de marketing biedt daar meer mogelijkheden".

Ze willen hierbij Facebook naar de kroon steken. Nu, als dat hun grote voorbeeld is, waartegen ze zich profileren, verdient het even aanbeveling om Facebook zelf even onder de loupe te nemen. Er zijn een aantal redenen waarom Facebook geen echt goed "produkt" is, en waarom het mij persoonlijk irriteert. Ik had er ooit uit nieuws-gierigheid eens een account gemaakt, maar was mijn paswoord vergeten. Sindsdien zat ik met "mijn" Facebook" in een pats-situatie: omdat Facebook eiste dat ik mijn mailpaswoord zou veranderen -wat ik niet wou- om mij een nieuw paswoord te "kun-nen" geven, kon ik het niet meer openen, maar ook niet verwijderen. Het heeft daar twee jaar kompleet inert en inaktief op gestaan. Ondertussen kreeg ik wel allerlei nutteloze mails met "vriendschapsaanzoeken". Ik ben er pas onlangs in geslaagd -vraag mij niet hoe- mijn Facebook weer aktief te krijgen, en helaas krijg ik nu nog meer nutteloze berichten.

In de trant van "Er zijn 5 nieuwe meldingen voor jou binnen gekomen"; maar als je dan die mail opent, staat er dan zeer onwaarschijnlijk te lezen: "Er zijn geen nieuwe meldingen voor jou binnen gekomen". Zo kan ik het ook hoor: ondertussen is de teller wel met 6 hits verhoogd. Of mails met "Ken je die en die?", om de furtieve reden dat ze "vriendje" zijn met iemand die jij als "vriendje" hebt aangenomen. Dat noem ik geen "netwerk", maar een rolling stone!

Het overgrote deel van de Facebooks zijn trouwens passief: ofwel achter gelaten door mensen die er ooit eens een account op hebben geopend zoals ik, maar het dan maar "zo" gelaten hebben, ofwel "louter privaat". Nog zo iets irritants: wanneer je dan eens wil kijken wie die "ken je die?" dan eigenlijk is, en je op de "5 profielfoto's" klikt, dan krijg je nogal eens: "Dit album bevat geen foto's". Maar wel weer twee hits bij op het conto van Facebook nietwaar! Op de meeste Facebooks staan trouwens ook geen artikels; het is dus eigenlijk niet geschikt voor "intellektuelen", want als men dan eens reageert of er een tekst op zet, zijn daarvan alleen de eerste 4 zinnen zichtbaar. De rest wordt ingeklapt: het mag niet te lang zijn nietwaar. Het is dus geen blog, en het is ook geen mail, alhoewel in deze gsm-kultuur heel wat mensen op die manier op elkaar reageren, en dan denken dat ze met elkaar gekommunikeerd hebben. Het is ook geen foto-site zoals Flikr en konsoorten.

Facebook is toespitst op het "overnemen" van filmpjes, video's en nieuwsberichten, door een rechtstreekse verbinding met Youtube en konsoorten: men moet niet eeens kopiëren en plakken; een eenvoudige klik volstaat. Resultaat: re-produkties en re-kreatieve re-akties; men kaart na over "gebeurtenissen", en geeft zijn opinie weer. Kortom, het equivalent van café-praat, maar dan zonder de inspanning te moeten doen van naar het café te gaan. Korte berichten, korte reakties, vluchtig en furtief: Facebook verhoudt zich samengevat tot een echte site, als een one-night-stand tot een relatie.

Sommigen doen net hetzelfde via hun mail, en sturen "berichten" door Naar allen die in hun mailbox zitten. Dat heeft meer weg van een soort stripverhaal. Omdat bij Facebook ALLE berichten van alle "Vrienden" worden weer gegeven, levert dit nogal een chaoties lappendeken van "alles door elkaar" op. Er is ook niet zoiets als een "proportie-verdeler", die zorgt voor een gelijknamige verdeling van de bijdragen PER "deelnemer": zij die het aktiefst zijn, produceren nogal eens zo'n overdaad, waarin de berichten van hen die slechts nu en dan eens iets posten, letterlijk worden verdron-gen. Uiteindelijk komt het erop neer dat een "ijverige" en soort persoonlijk krantje publiceert, waarop "zijn vrienden" reakties plaatsen. Twitter is daarin eerlijker, en spreekt niet over "vrienden", maar over volgers. Maar het komt grosso modo op hetzelfde neer: ze leveren een hoop nutteloze mails en dus "werk" op zijn pc op, al was het maar om die te openen en te verwijderen. En ze maken lui: omdat het meer werk en moeite kost om iets op een site te zetten, evalueert men dan of een onder-werp wel de moeite loont om daar een artikel over te maken. Maar met Facebook wordt alles een "vluggertje": hop, en het is erop gezet!
Om al deze redenen gebruik ik mijn Facebook alleen voor mijn "overschotjes" of "cartoons": dingen die los staan en niet in een rubriek kunnen onder gebracht wor-den, of korte dingen die niet veel "uitleg" behoeven, zoals filmpjes of foto's.

Wanneer Twoo zich aan zo'n site wil spiegelen, laat dit alvast niet het beste vermoe-den. Maar goed, alweer uit nieuwsgierigheid heb ik mij eens aangemeld. Eerste vast-stelling: WAT men slechts kan zetten in zijn profiel, is zo conform, dat men er zich niet echt in kàn "profileren". Het wordt een opsomming van nietszeggende banali-teiten. En op basis van dergelijke, kompleet onpersoonlijke "informatie" gaat Twoo dan eens vlug uitkienen, wie je soulmate is, zie! Ik kreeg daaarna niet een reeks vra-gen, maar een aantal "gezichten" voor geschoteld: "Is "dàt" iets voor jou? Spreekt deze persoon je aan? In alle eerlijkheid moest ik daarop telkens "neen" antwoorden; wanhopig ben ik niet! De robot vond al mijn neen's vervelend blijkbaar, en gaf me een verwittiging: Ga niet alleen op het uiterlijke af! Lekker hoor; wat kon ik anders als ik alleen foto's voorgesteld kreeg, van vrouwen die door moeder natuur of het leven niet echt bevoordeeld waren geworden? Toen ik dan door enig schuldgevoelens over mijn "oppervlakkige instelling" gedreven, dan toch maar in kontakt wou treden met eéén van deze deernen, werd mijn mail die ik had gestuurd, verworpen met de zakelijke mededeling: "Jij hebt geen credits", met onmiddellijk daarnaast de mogelijkheid om via Visa credits aan te schaffen.

De aap was uit de mouw gekomen: Twoo is helemaal geen gratis site, maar een (ver-doken!) betalende datingsite! Alleen het profiel is gratis, maar daar kun je verder geen moer mee beginnen: het is een lege doos. Met wat kan ik het vergelijken? Alsof men ergens een reclame voor "gratis fles wijn" zou aanbieden, en als je die dan zou gaan halen, te horen zou krijgen: "Alleen de fles is gratis mijnheer; voor de wijn moet u betalen." Nogmaals: zo kan ik het ook hoor! Bovendien: al de kandidates waarop ik met "neen" en "liever niet" had gereageerd, stonden dan eensklaps in de rij om met mij chatten. Niet georchestreerd hoor! En dàt noemt Twoo dan "moeite steken in het matchen van mensen".
Nergens in de manier waarop Twoo zichzelf profileert, noch in de Voorwaarden die elke gebruiker moet ondertekenen, staat vermeld dat men voor in kontakt te treden of ordinair chatten geld moet betalen. Ik heb dan maar geprobeerd om in mijn profiel op te roepen om mij gewoon te mailen, maar elke verwijzing daarnaar, ook omfloerst of zeer indirekt, werd ogenblikkelijk verworpen door Twoo: "je mag geen contactgegevens of Links uitwisselen". Mag dat? Het is in ieder geval erg betuttelend, van vol-wassenen de wet te gaan dikteren van wat allemaal niet mag.

Twee dingen op Twoo zijn dus uitermate uitgewerkt. Ten eerste de beveiliging om toch geen "kontaktgegevens" in het profiel te kunnen zetten. Dat ook de achternaam niet vermeld staat, is niet uit voorzorg voor "spamming" zoals door Twoo zélf voor-gesteld, en is ook niet om "close" te doen -in ons bedrijf spreken we elkaar familiair met de voornaam aan, hoezee!- , maar is vooral ingegeven door het feit dat gebrui-kers anders aan de greep van Twoo zouden kunnen "ontsnappen". Immers: even vlug kijken of deze persoon ook geen Facebook heeft en even langs die, ongecensureerde weg kontakt opnemen. In de omgekeerde zin is Twoo niet te beroerd om zich wél aan Facebook te koppelen; natuurlijk: al de vriendjes daarop krijgen dan automaies een invitatie voor Twoo opgestuurd. Baat het niet, dan schaadt het zeker niet: minstens weer gemiddeld 10 à 20 hits bij, op zijn minst. Twoo had zelfs de toupé om het paswoord voor mijn mail te vragen: op die manier zou Twoo dan nog eens reclame naar alle adressen in mijn mailbox kunnen sturen. Dat dit gevaarlijk dicht bij kwalijke praktijken komt, daar maalt Twoo niet om. Dat is dus het tweede dat op Twoo sterk is uitgewerkt: de manier om adressen te verzamelen. Ze willen immers snel "de grootste" worden.

Toen ik verbolgen, Twoo een mail schreef met mijn bevindingen
Er zijn zo al genoeg keurslijven, dat ik niet de drang heb om een virtuele aan te trekken, onder het mom van met mensen in kontakt te treden. In plaats van dus te stoefen dat jullie "een goed gebouwd produkt hebben" (sic), en met marketing-cijfers bezig te zijn, zouden jullie je beter eens bezinnen over de INHOUD van jullie "produkt". Twoo is geen dating-site maar een dangling-site!
kreeg ik een softe en beleefde mail terug. Maar zich UITschrijven uit Twoo is ook geen sinécure. De "amikale woorden" steken schril af tegen het concept: "Hoi Rudy, toen we hoorden dat je ons wou verlaten, konden we het niet geloven." Geloof het maar niet, beste surfer, en geloof wél dat Twoo een gehaaide site is die door zijn ei-genbelang wordt gedreven. Money, money!

De klap op de vuurpijl kwam nauwelijks een maand later; zonder veel tamtam in de media, maar met gewoon klein artikeltje in de krant op binnenblad zoveel: Twoo wordt verkocht voor geen onaardige som. Maskers af: DAAR is het altijd om te doen geweest. Een sterk staaltje van "moreel zakenvoerderij". En al die gebruikers van Twoo: die zullen voortaan nog méér mogen afdokken. En benieuwd hoe lang die bra-ve pr-man daar nog zal werken. Maar geen haan die er naar kraait: dergelijke prak-tijken vind men blijkbaar "normaal". Dus beste Internetsurfer op zoek naar kontak-ten: surf liever zélf naar interessante sites, en zoek daar rechtstreeks kontakt. Je hebt heus geen dating-site nodig. En je wordt er sowieso ALTIJD genaaid.
Om maar één voorbeeld te geven: be2 waarvoor reklame op Facebook wordt ge-maakt, lokt mensen met een "gratis persoonlijkheidtest". Wat kan dat kwaad, zul je je misschien afvragen? Wel, primo doet dit mij dan weer sterk denken aan de wervings-kampagne van Scientologie. En als je de voorwaarden van be2 wilt inkij-ken, vooralleer een overeenkomst aan te gaan, verschijnt een piepklein venstertje waar je slechts 3 regels tegelijk kunt lezen, en dat NIET kan uitvergroot worden. Denk niet dat dit toeval is hoor: als je dit uitprint blijkt het maar liefst 14 pagina's te beslaan waarin wordt uitgelegd hoe je zult genaaid worden. Bijvoorbeeld: je schrijft je automaties in met die test, en moet je binnen de 14 dagen weer uitschrijven om niet vast te liggen aan allerhande (financiële) gevolgen. Hallelujah!