Art 20
Reumatiese aandoeningen
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing    Geplaatst op 23 september 2023

Het leven op Planeet Aarde speelt zich af in een dunne laag van de bovenste aard-korst en van de onderste laag van de atmosfeer. Deze biosfeer-laag wordt bij elkaar gehouden door de zwaartekracht van de Aarde, die als een Moeder al haar kinderen dicht tegen haarzelf houdt. Onderhevig aan deze zwaartekracht, kunnen de levende wezens zich zowel horizontaal als vertikaal voortbewegen. Horizontaal verspreiden kruipplanten zich door over de bodem in alle richtingen door te groeien; vertikaal kunnen ze in de hoogte groeien dank zij de ontwikkeling van hout die voor voldoende stevigheid en transport van de voedingssappen in stammen zorgt. Om stabiliteit te krijgen, is een goede verankering door wortels noodzakelijk, dat het takkenstelsel in balans kan houden. Klimplanten lossen het anders op: die slingeren zich spiraalsge-wijs rond anderen naar omhoog; een beweging die men op versnelde film wonderwel kan volgen.
Dieren die zich over het land voortbewegen, kunnen snelheid en kracht ontwikkelen, door dat op 4 poten te doen: de horizontale verplaatsing van hun evenwicht met de zwaartekracht als hechtingsbaan. Om over de grond te kruipen, en overal door en on -der te kunnen, zijn poten eerder hinderend, en kunnen dus gemist worden (wormen en slangen). In water, dat een grotere dichtheid kent dan lucht, is de opwaartse draagkracht gelijk aan zijn volume, en is stroomlijning en krachtsontwikkeling ach-teraan belangrijker om zich voort te bewegen: vandaar de torpedovorm van water-dieren en een krachtige staart bij vissen. In de lucht met ijlere dichtheid, is het dan weer belangrijk om een zo licht gewicht mogelijk te hebben, en een zo groot mogelijk oppervlak te ontwikkelen om de "val" door de zwaartekracht te verminderen en zich door de luchtweerstand te laten dragen. Vogels hebben vleugels met pluimen ont-wikkeld: krachtige voorste ledematen om te kunnen opstijgen en in de lucht te kun-nen blijven zweven.

Loopvogels die het luchtruim hebben ingeruild voor het land, hebben een andere strategie ontwikkeld: krachtige achterste ledematen die toelaten het lichaam rechtop te houden en het evenwichtspunt op dezelfde plaats te houden. Andere dieren, zoals het stokstaartje of de chimpansee staan af en toe op hun achterste 2 benen, maar voor een kortere tijd; bijvoorbeeld om gevaar te spotten (ook bij konijnen en mar-motten), of om een een vrucht van de ene naar de andere plek te dragen.

Fysiologies had het dus in de ontwikkeling van de soort homo sapiens in zijn evolu-tie van aapachtige tot mens, voordeel om rechtop te kunnen lopen: om permanent boven het struikgewas te kunnen blijven uitkijken, en om zijn voorste ledematen vrij te kunnen hebben om voedsel te zoeken, te plukken, werktuigen te maken, stenen en speren te kunnen werpen voor de jacht, ..... Tegelijk is de reikwijdte waarmee het li-chaam zich kan bewegen daardoor beperkt: met kleine passen. Het is ook nogal log, getuige daarvan dieren zoals de T-rex, de pinguin, en andere soorten die een "wagge-lende" gang hebben. Getuige daarvan alle kinderen die op de leeftijd van 14-15 maanden van de kruipfase hun eerste stappen leren zetten; niemand van ons kan zich dat herinneren, maar dat viel niet mee!

De "ongemakken" daarvan zijn in die miljoenen jaren evolutie aangepast geworden door veranderingen in de ruggegraat, de positie van de schedel (die daardoor als te-gengewicht groter kon worden), de stabiliteit van het bekken, de stand van het bo-venbeen tov de knie, en de vorm van de voet. Rechtop lopen moge dan een efiiciënte manier van voortbewegen zijn die 75% minder energie kost dan lopen op 4 poten, al bij al belast deze manier toch specifiek motories bepaalde punten. Denk hierbij maar eens aan slijtage aan het bekken, de ruggegraat, de enkels en de voeten bij pro-fessionele dansers. En aan de knieën van topsporters.

Het stappen moet immers een zekere souplesse hebben, om geen waggelen te zijn: daarvoor zijn gewrichtsbanden, kraakbeen en pezen die bepaalde rotaties en torsies onder bepaalde hoeken toelaten zonder uit de kom te schieten. Maar onder zware be-lasting kunnen gewrichten wel een luxatie kennen. Ik spreek dan niet over het ge-woon omslaan van de voet, de verstuiking van een enkel of het kreuken van een vin-ger. Ik heb ooit eens zo krachtig gegeeuwd, dat mijn kaakgewricht uit zijn kom schoot, en dat ik met mijn mond wijdopen bleef staan; voor mijn huisgenoten mocht dat vermakelijk zijn, vooral omdat ik niet meer in staat was om echt te spreken en alleen klanken kon uitbrengen, maar zelf ben ik daar toen geweldig van geschrokken. Zo'n 10 minuten heb ik daarmee vertwijfeld rondgelopen, en ik stond op het punt om naar de dokter te gaan, toen mijn kaak weer plots in zijn haak sloeg. Sinds dan af, heb ik alleen maar ingetogen meer gegeeuwd.
In de zomer van mijn 20 jaar was ik in een dancing aan het twisten, toen ik ineens op de grond viel: ik keek naar mijn knie, en zag mijn rechterscheenbeen naast mijn knie uitsteken. Met een zachte zijdelingse klop schoot het weer op zijn plaats, maar ik heb nadien nooit meer de twist gedanst. Het is een ongezonde beweging die de kniege-wrichten met teveel zijdelingse torsie belast.

Twaalf jaar later kreeg ik mijn tweede knieluxatie: bij het optillen en draaien van een biervat in de kelder van een herberg; een werkongeval tijdens de Gentse Feesten. Men zal zich misschien afvragen waarom ik dit vermeld binnen de context van reu-ma. De reden daartoe is voor de hand (resp. knie) liggend: omdat ik nadien juist aan die knie verschillende keren arthritis heb gekregen. En dat is geen toeval: reuma-tiese "aanvallen" vinden vooral plaats waar reeds enige letsels of lidtekenweefsel aan -wezig zijn.De kristallen "kiezen" dus een welbepaalde PLAATS om neer te slaan. El-ke ontsteking wijst op een konflikt, en arthritis is een ontsteking.

Dus binnen de psychosomatiek of de holistiese benadering van kwalen en ziektes, wijst de specifieke plaats waar de ziekte zich manifesteert, op een specifiek, samen-hangend konflikt.
Het bekken dient om zich af te zetten en mee te trekken (denk bvb maar aan touw-trekken): het moet het volle gewicht van het lichaam dragen. Naar analogie komt dit overeen met alle last en weerstand die men moet over-trekken om ergens te komen waar men wil gaan of zijn (zijn doel). Ooit heb ik heuparthritis gehad in de periode dat ik in het bestuur van het Vlaams Astrologies Genootschap zetelde, en dat ik het gevoel had dat ik in mijn initiatieven om de vereniging vooruit te doen gaan door de andere leden eerder tegenstand dan meewerking kreeg: ik moest de kar met dood ge-wicht alleen voorttrekken.
De voeten vertegenwoordigen de manier waarop we in het leven staan. Staan we ste-vig in onze schoenen en met beide voeten goed op de grond? Of hebben we moeilijk-heden om ons te hechten en te "wortelen", en willen we ons eerder UIT de voeten maken? Reuma aan de voet, kan men derhalve krijgen wanneer men zich op een plaats of een positie bevindt, waar men niet wil zijn, maar de moed ontbreekt om daar UIT te stappen. Vaak uit angst voor een onzekere toekomst, blijft men vastzit-ten in iets (een relatie, een werk, ....) wat niet voldoet, maar dat bekend is.
De handen vertegenwoordigen het vermogen om vast te pakken, en weer los te laten. Is zijn greep stevig, of eerder "losjes" in de pols? Weet men van aanpakken, of maakt men aan moeilijke opdrachten liever zijn handen niet "vuil"? Reuma aan de handen, kan men derhalve krijgen wanneer men zich al te sterk aan iets of iemand vast-klampt, en dit of die niet wil loslaten. Het kan een bepaalde visie, geloof, probleem, kwestie, gevoel, ervaring, .... zijn. Mijn moeder had van die typiese reuma-handen met knobbels en licht scheef gegroeide vingers omdat ze het erg moeilijk had om ge-liefden los te laten: het plotse verlies van haar vader, het tragiese verlies van haar jongste zuster, en het nochtans voorspelbare en normale verlies van haar levenspart-ner op ver gevorderde leeftijd, kon ze niet verwerken en bleef ze "meedragen".
De kniëen tenslotte vetegenwoordigen het vermogen om letterlijk én figuurlijk "het been te plooien": als aanpassing waar men moet gaan. Moet men een hoogte over-bruggen; gaat de weg naar omhoog of naar omlaag; moet men draaien naar rechts of naar links? Kinderen die leren rechtop te lopen, missen die wendbaarheid nog, en lopen tegen van alles AAN: het zijn dan obstakels: dingen die IN de weg staan.

Wie reuma heeft, is een beetje -met alle respekt- als een "houten klaas": in welke fase hij ook verkeert -van een ontsteking of arthritis tot een deformatie van kraakbeen en beenderen of arthrose- stijfheid is het voornaamste gevolg van elke reumatiese aan-doening. Bij de Ziekte van Bechterew betreft de verstijving zelfs het bekken en de he-le wervelkolom. Moet je even de trap naar omlaag proberen nemen met stijve benen: erg lastig. En je moet nadenken over hoe je naar beneden gaat: slechte been eerst, omdat het dan meer blijft staan en het andere been de bewegingen maakt? Als ik ar-thritis heb, moet ik de trap van het huis op handen en voeten naar omhoog nemen, als een aap. En je moet blijven bewegen, want typies aan reuma is, dat de kwaal bij stilzitten verergert. Maar áls je dan beweegt, bvb om een boodschap te gaan doen, dan voel je elke oneffenheid op de weg: iedere keer je voet een hellingje naar links of rechts zet, schiet de pijn in je knie. Iedere keer je een stoep af of op moet, voel je als naalden die in je knie prikken. Dan pas realiseer je je, hoe oneffen de voetpaden erbij liggen trouwens.

Stijfheid is ON-buigzaamheid. Het verhaal van de boom en de rietstengel (of bam-boe). Het verhaal HOE men denkt moeilijkheden en problemen het hoofd te bieden = rechtop te blijven staan. Het Steenbok-antwoord -want de knieëen zijn astrologies het overeenkomstige Steenbok-lichaamsdeel- luidt: door onverzettelijk als een blok of een rots de stormen te trotseren. Hardnekkigheid, doorzettingsvermogen, koppig-heid, zijn weliswaar goede eigenschappen, maar slechte adviseurs voor aanpassing en verandering. Steenbok wil behouden wat is, en hoe het is. Dit geeft veiligheid en zekerheid, maar ook konservatisme en stilstand als schaduwzijde. Het been stijf houden betekent: bij zijn mening of opvatting blijven, niet willen dialogeren, geen bereidheid tot kompromissen willen tonen, zich principiëel blijven opstellen. Het ge-voel hebben dat men zich schrap moet stellen TEGEN moeilijkheden en problemen. Dat men zich moet "verdedigen" omdat men "aangevallen" wordt. "Preventief" oefent men op alles en iedereen kritiek uit, omdat men vidt dat de zaken niet lopen zoals ze zouden moeten. Men heeft graag kontrole over de dingen, maar er zijn nu eenmaal zaken in het leven die me men NIET kan kontroleren.

Wat kan men doen wanneer men last krijgt van reuma? Vooreerst: lichamelijk niet verder verzuren door zure produkten (rabarber, koffie, cola) te mijden en meer basiese produkten te eten (fruit, sla, yoghurt). De bloedbaan zuiveren van urinezuren door zevenblad-sap in het voorjaar te drinken, aftreksel van wilgebast in de winter, of thee van brandnetel of berkenblad in alle seizoenen. Thee van driekleurig viooltje of moerasspirea als je vrouw bent; en thee van heermoes en herderstasje als je man bent. Of voor allen: tinctuur van tormentil; een tinctuur is gemakkelijker te bewaren.

Maar ook : psychies ontzuren. Dingen leren loslaten ipv erdoor verstoord te zijn: was het nu waard om daarvan een konflikt te maken? Is je ego of "gelijk" dan zo belang-rijk, dat je weigert om dingen toe te geven die niet korresponderen met je eigen vi-sie? Neem alles niet zo persoonlijk op. Verhard je niet op je eigen standpunt. Leef en laat leven. En geniet van de dingen dat het leven aanbrengt in plaats van het als rust- en orde-verstorend te beschouwen. Ga mee met de Levensstroom in plaats van je er-tegen te proberen verzetten. Ontspan je. Ontkramp je. Wees losser en verlos je van wat je dat belet. Wees Zen.