Pag 4
Mijn eigenzinnige reis naar China (Wuhan)
Made from 15 april 2015

Ik was zeer gelukkig van het Centrum voor Chinese traditionele Kruidengeneeskunde te ontdekken. Kompleet bij toeval: ik rook een eigenaardige, zeer specifieke reuk, en ik vroeg aan mijn gidse: "Weet je welke geur dat is?". Ze wees acthter mijn rug: "Daar!"
Maar met wat daarna kwam was ze ontzet: "Wat? Ben je nu echt van plan om BINNEN te gaan? Voor iemand van haar generatie was dat "niet te soen", maar ik was werkelijk te opgetogen om het niet te doen.
Al heel mijn leven had ik dat graag eens kunnen doen, en dit was mijn kans! De dokter was aange-naam verrast dat een Westerling wist waarvoor dat doekje op tafel diende: om er mijn hand op te leg-gen en mijn pols te late voelen.

En nu had ik eindelijk mijn eigen Chinees kruiden-mengsel op mijn lichaam geschreven. Hoera!

Er zijn ontelbare Chinese restaurants in elke stad, in elke wijk en zelfs in iedere straat. Eten is één van de meest verbreid tijdsverdrijven, genoegens en geliefkoosde aktiviteiten van alle Chinesen. Maar om eerlijk te zijn: ik vond het eten in Wuhan niet zo erg lekker.
Daarvoor was het nogal eens teveel in de olie ge-drenkt. En dan die lelijke gewoonte om dierlijk voedsel steeds in mootjes te hakken en zo in het gerecht te doen: gehakte kip, garnalen nog in hun schil, .....
Dat maakte van het eten meer een soort peuzel- en giswerk om de tanden te sparen, dan om echt door te kunnen eten. "Waarom bestel je steeds dezelfde gerechten?", vroeg de gidse. Ik wist best waarom: die paar negatieve verrassingen waren er voldoen-de aan geweest.

Ook leuk vond ik de spelletjes mahjong op straat overdag, en de het dansen in het park bij avond op Chinese muziek. Eerder "amusant" zou ik het bezoek aan het Museum van Madame Tussaud omschrijven in de fameauze "Westerse" Han Street. Ik kon niet weerstaan om foto's te laten nemen naast de beelden van een man die ik bewonder, van een man waarvan ik hou, en van een man waarvan ik een afkeer heb: de heilige drievuldigheid haha.

Ik heb ook genoten van de uitstapjes op het water: water is een element dat overvloe-dig en immanent aanwezig is in Wuhan. Men heeft de machtige rivieren de Yangtze en de Han, maar ook een heel netwerk van met in elkaar in verbinding staande me-ren en spaarbekkens. In vroegere tijden hadden die hun funktie als buffergebieden teggen overstromingen, maar vandaag dienen zij meer voor het vermaak: vissen en bootje varen. De rit met een speedboot was pret, ook al schreeuwde ik niet zoals de gidse deed, omdat ik mij daarin op geen enkel moment op mijn ongemak voelde.

Hiermee eindigt de lijst van dingen waarvan ik hield. De dingen waarvan ik NIET van hield, hadden te maken met de drukte en de stress van een moderne stad, waar de discrepantie tussen een geshowde rijkdom en een verborgen armoede daarachter, groot is, en wat de globale beleving van Wuhan eerder onaangenaam en met een bittere nasmaak maakte. Een moderne Chinese stad is geen leuke en aangename plaats om in te leven, maar veeleer een harde strijd om te overleven voor miljoenen en miljoenen mensen. Ik zal het daarover NIET meer expleciet hebben, maar de beelden van de genomen foto's en video's voor zichzelf laten spreken. Bekijk en ervaar het zelf, zou ik zeggen.

IK wil nog wel een uitzondering maken voor één voorval, dat tegelijk typerend is voor hoe negatief China geworden is voor alles wat "afwijkend" is vann de norm,en dat tegelijk één van de hoogtepunten van mijn verblijf aldaar is geweest: onze ont-moeting met het autisties meisje Yang Lian. Zij was verstoten geworden door haar ouders, maar opgevangen door haar tante en oom.Zij had nog nooit bezoek ontvan-gen, zodoende dat wij op bezoek gingen wanneer we uitgenodigd werden. Het was mooi om te zien hoe er liefde kon zijn op zulk een nederige en bescheiden plaats. En het was leuk om te zien hoe mijn gidse, die van nature eerder een gesloten persoon-lijkheid was, in het kontakt met het autisties meisje helemaal emotioneel open bloei-de. Ik wordt nog steeds erg ontroerd als ik daaraan terug denk.