Art 4
Wat het betekent Oud te worden
RUBRIEK: Bewustzijn       Geplaatst op 27 januari 2008
                                        Aangevuld op 16 juli 2012

In onze kultuur worden (doelbewust) een aantal leugens hardnekkig in stand gehou-den. Eén daarvan is de mythe van de "aktieve, dynamiese senior".

Dat is vooreerst een leugen, omdat de realiteit gewoon ánders IS. Mensen leven dank zij de allopatiese geneeskunde en de technologie weliswaar langer, maar niet per se gezonder (en dan heb ik het nog niet eens over: gelukkiger). Informeer naar het ver-haal van een willekeurige 80-jarige, en je zult steevast een hele geschiedenis van me-dicatie, ziekenhuisbezoeken en operaties te horen krijgen. Vroeger was het levens-verhaal onverbiddellijk simpel: wie gezond bleef, bleef in leven (als er geen rampen voorbij kwamen!); en wie ongezond werd, bleef niet lang (meer) in leven. Dank zij de moderne geneeskunde kan men thans ook wie ongezond geworden is, in leven hou-den, maar dit stelt de persoon dan voor de levensopdracht "met die kwaal te leren leven".

De vraag luidt dan niet: "hoe kan hij nog een aktief en gezond leven leiden?"; maar wel: "hoe kan hij met zijn ziekte nog een zinvol leven leiden?". Wat van een geheel ándere existentiële orde is.

Oud-worden betekent fysies dat men van alles VERLIEST . Verlies aan snelheid bvb; maar is dat een tekortkoming, of eerder een zegen in een maatschappij waarin ieder-een gehaast en gestresseerd rondloopt, en zijn mond vol heeft over "onthaasten"? Ouder worden, is een volstrekt natuurlijk onthaastingsproces: wie als senior meent nog achter een bus te moeten lopen, is driemaal dom. Ten eerste, omdat dit niet moet; wacht toch op devolgende bus! Ten tweede omdat dit niet kan; lopende ouder-lingen slaan een belachelijk figuur! En ten derde omdat het geen zin heeft; je mist je bus toch!Verlies aan fysieke mogelijkheden en mobiliteit ook bvb: alle ouderlingen zijn op een bepaalde manier min of meer "gehandikapt". En wat dan nog? Gaat het niet meer om te voet een uitje te nemen, doe het dan in een rolstoel! Er zijn immers zoveel jonge mensen die gehandikapt door het leven moeten gaan, en een volstrekt normaal en zinvol leven leiden.

Het probleem is derhalve de levensinstelling: wie het leven louter en alleen als een MATERIËEL gebeuren beschouwt, en zich louter en alleen identificeert met zijn LICHAAM, ziet wanneer "zijn wereld krimpt" en "zijn lichaam aftakelt", met het ouder worden alleen NEGATIEVE gevolgen aan het verouderingsproces. Men wil zo graag FYSIES deelnemen aan het (extern) gebeuren, en zich vooral niet "buiten-gesloten" voelen. Zo bekeken, is het BEELD van die "aktieve, dynamiese senior" een soort kramp, van iemand die zich tégen het beter weten in, blijft voorhouden, dat "er niets veranderd is". Zo'n beetje als het orkestje op de Titanic, dat bleef doorspelen tot het bittere eind.

Het resulteert in verbitterde en uitgebluste ouderlingen, die allen nog kunnen zeuren over hun kwakkelende gezondheid en ziektes, in plaats van blij te zijn van nog te le-ven en van alles te kunnen beleven. Het feit dat zijn "toekomst" tot minimale propor-ties is geslonken, betekent niet, dat men in het verleden ipv in het heden zou moeten leven! Leven, impliceert een voortdurende verandering: het is een proces dat nooit stopt, of men nu 10, 30, 50 of 80 is.

De hamvraag luidt dus: zijn we zoogdieren of zijn we mensen?

Als we onszelf als ZOOGDIEREN beschouwen, worden we in de winter van ons leven gewoon OUDE zoogdieren, die fysiek nog tot weinig of niets meer in staat zijn. In de natuur, gaan zulke dieren dood. In onze kultuur, worden ze vaak een aantal haltes "te ver" kunstmatig in leven gehouden, zonder dat dit eigenlijk enig perspektief biedt. Het leven als een eindeloze en nutteloze herhaling! En dit, terwijl we uitgerekend sterfelijk zijn, om precies zoiets te vermijden! Daarom -en dit kan cru lijken- straalt het gros der ouderlingen ..... kompleet niéts meer uit.

Als we onszelf als MENSEN beschouwen, verliezen we met het ouder worden welis-waar onze lichamelijke mogelijkheden, maar wordt dit verlies ruimschoots gekom-penseerd door de verhoging van onze GEESTELIJKE VERMOGENS: we worden wijzer (onze innerlijke rijkdom wordt groter); verdraagzamer (we begrijpen meer); helderder (weg met de ballast die ons in de weg staat); transparanter (weg met de spelletjes die ons wezen verstopt); duidelijker (geen gedoe, geen omwegen en geen zever meer: onze tijd is te kostbaar); losser (geen "moeten" meer); en opener (we hebben geleerd beter te kommunikeren en aan te voelen).

DAT betekent het, het ouder worden: ons karma afwerken, onze levenslessen ge-leerd hebben, en geen "rommel" of puin achter ons achterlaten. Na de in-karnatie in de stof, het ex-karneren aangaan: niet ons "verblijf" hier op Aarde nodeloos rekken, maar terug meer geest worden.

In plaats van zich dus vast te klampen aan wat men "heeft", maar tegelijk te moeten ervaren dat dit langzaam maar zeker "door zijn vingers glipt", doet men er dus beter aan van langzaam maar zeker bepaalde dingen los te laten. Vanuit bovenstaande redenering(en) is dit dan eerder een bevrijding dan een "verlies". Omdat tegenover elk "verlies" ook een winst staat, komen we dichter te staan bij onze wezenlijke kern, naarmate we alle (overbodige) franjes verliezen die daarmee eigenlijk niet zoveel te maken hebben: onze taken, onze rollen, onze funkties, ......

Verlost van al deze "ballast" waarnaar al die tijd onze aandacht en energie moest gaan, kunnen we dan eindelijk de persoon worden die we eigenlijk al altijd geweest waren. Niet in een "verminderde" , maar in een geconcentreerder vorm. Men kan dit vergelijken met het polijsten van een edelsteen: door te leven slijpen we als het ware iedere keer een vlak bij aan de steen-van-ons-zijn. En die steen wordt daardoor niet zwaarder, maar juist lichter; niet doffer, maar juist HELDERDER. Terwijl ons fysiek zicht met de jaren slechter wordt, zou ons geestelijk inzicht met de jaren juist beter moeten worden! Het Licht van het bewustzijn zou ons niet alleen de dingen van de wereld en het zijn duidelijker moeten laten zien, maar ook onszelf aan de wereld en de anderen duidelijker laten schijnen. We verworden als een transparante edelsteen: niet bevreesd om IN ons te laten zien, en te laten glinsteren WIE wij echt zijn in het diepst van ons wezen. Is dat niet mooi?

In plaats van dus verder vast te roesten in patronen en gewoontes die we in de loop der jaren hebben gevormd, doen we er goed aan ons veeleer te bevrijden van alles wat ons verhindert onszelf te ZIJN. Dit resulteert in een zich vrijer en opener uiten, in een opener dialoog kunnen aangaan, in een vrankere en ongedwongenere levens-wandel; kortom in een OPEN en VRIJE geest.

                                   Aanvulling gemaakt op 16 juli 2012