In memoriam
Annemie Bonneux

Sinologe, wereldreizigster
Geboren op 8 mei 1957

Annemie en ik hebben elkaar 35 jaar ge -leden ontmoet, en hebben al die tijd, met ups en downs, samengeleefd. Het was geen gemakkelijke relatie, want ze stond voortdurend onder druk doordat onze levenswandels zo tegengesteld wa -ren. Zij, wou in de eerste plaats de bui-tenwereld verkennen en met zoveel mo -gelijk mensen omgaan: ze gaf als sino-loge les aan het HIVT, en wanneer het maar enigsins mogelijk was, trok ze er als reisgids op uit naar China, India, Birma,....Ze was een erg energieke en aktieve vrouw, die 3 levens tegelijk in zich wrong, en zelden thuis was. Ik, de sjamaan, wou in de eerste plaats de bin -nenwereld verkennen, en mij terug-trekken op plaatsen waar ik kon medi-teren en nadenken. Rust was en is voor mij enorm belangrijk, en ik ben bijna steeds in huis of tuin bezig.
Dat de relatie stand heeft blijven hou-den, was te danken aan de sterke band tussen ons; band die voor heel wat men -sen een raadsel was, en waar anderen ook onvoldoende rekening mee hielden door de grote "afwezigheid" in elkaars wereld.

Iedereen kende haar als een vriendelij-ke, vrolijke en charmant-innemende persoonlijkheid. Dat was ze, maar dat was tegelijk ook haar probleem. Liever had ik gehad dat ze meer onvriendelijk tegen mensen had kunnen zijn, en "het kwaad" naar buiten had kunnen venti-leren ipv op de enige persoon op wie ze dat deed: ik. Haar geheim was, dat ze slechts stukken van zichzelf liet zien: velen zullen versteld zijn van te horen dat er in die goedlachse en praatgrage vrouw, ook een erg getormenteerde vrouw zat die in de knoop lag met zich-zelf. Ik vermeld dat uit respekt voor wie ze werkelijk was: al die wilskracht moest immers ook in goede banen ge-leid worden. Waar dit anderen betrof, had ze daarmee geen enkel probleem; maar wat haarzelf betrof, des te meer. Ze leefde niet alleen intens, maar vaak ook op het scherp van de snee, zichzelf afbeulend voor anderen, haar eigen li-mieten overschrijdend. Ze heeft geleefd zoals ze wou, maar de waarheid gebied mij erbij te vermelden, dat ze zonder mij veel korter zou geleefd hebben. Ik heb haar verschillende keren letterlijk het leven gered. Ik heb dit steeds ge-daan uit liefde, en met liefde, maar nu ze er niet meer is, mag men weten wel-ke donkere wolk soms rond mij hing: het was vaak ook hels. Annemie liet nie -mand onberoerd, maar achter deze sterke vrouw moest een man staan die haar aankon en haar echt begreep in de volheid van haar persoonlijkheid. Dat was mijn rol, mijn privilege en mijn of-fer.

Ik heb verschillende reakties gekregen, met dezelfde teneur: getuigenissen wat voor een uitstekende docente en wat voor een voortreffelijke reisgidse Anne-mie was. Dat ontroert mij, om telkens te vernemen hoe geliefd zij was, en hoe -zeer zij zal gemist worden. Maar tege-lijk maakt mij dat ook kwaad. En pre-cies om dat laatste te verduidelijken de-ze "aanvulling". Vooreerst mag men niet vergeten dat, hoe excellent zij zich ook kweet van haar werkzaamheden, het uiteindelijk slechts haar werk was: het was haar job, haar rol. Je job mag je passie en je vervulling zijn, maar nooit, bij niemand, je "leven". De ontelbare ak -tiviteiten, projekten en personen waar -mee Annemie beroepshalve mee be-trokken was, trokken haar centrifugaal uit haar evenwicht. Niemand had daar echt "last van" omdat hij kreeg wat hij wou (en meer). In zekere zin kreeg zij hierdoor ook de "bevestiging" terug waarnaar zij op zoek was. Maar terwijl zij in haar voortrekkersrol mensen in-spireerde, moest ik in de "achterhoede" van haar bestaan allerlei bressen dich-ten, en problemen oplossen. Daarom deze foto, waarop Annemie afgepeigerd staat; de orbs op haar hoofd -op de plaats waar ze nadien een tumor kreeg- toont hoezeer ze onder de dwang van het "moeten" al uit haar lichaam zat. Het illustreert de tol die zij betaalde om het iedereen naar zijn zin te maken. Annemie heeft zich voor al die mensen "opgebrand"; deze realiteit mag wel ge-weten zijn. Alles heeft immers een prijs.

Voor meer informatie over Annemie Bonneux,
zie ook hier en daar in de weblog,
                        en speciaal hier