Art 15
Hoe kan ik weten of iets waar is?
RUBRIEK: Bewustzijn    Geplaatst op 21 mei 2012

"Wel, dan zal ik je eens in je arm knijpen: dan zul je meteen voelen dat het echt is!"
Dit is een boutade natuurlijk, om duidelijk te maken dat men het "niet te ver moet zoeken" en best in zijn realiteit blijft, met zijn voeten op de aarde. Maar tegelijk is dat een mes dat langs twee kanten snijdt: wanneer men alle zingeving vertaalt naar en reduceert tot het materiële vlak en model; dat wat "grijpbaar" en tastbaar is. Het overgrote deel van ons leven en onze realiteit zijn dat immers juist NIET. Meer zelfs: ook onze zintuiglijke prikkels en waarnemingen zijn dat niet eens: het zijn in de eer-ste plaats signalen die ons "informatie" willen geven, die ons iets proberen te ver-duidelijken. Zowel over onszelf als over de buitenwereld. Een bepaalde kwaal bvb geeft ons de stand van zaken van een bepaald orgaan of funktie in correlatie met "wat er in ons leeft" of met "wat er ons overkomen is". Beschouwen we de sympto-men ervan als losstaand, dan geven ze alleen de toestand van een "mechaniekje" weer, en geen duiding van een bepaalde realiteit (die de onze is). Het is immers de bedoeling dat we dat signaal zouden interpreteren: dat we iets doen aan de dis-harmonie die de symptomen veroorzaakt. Bijvoorbeeld door iets anders te gaan doen, of iets te verwerken; dan is het signaal begrepen(!) en heeft het zijn funktie gehad.

Dat houdt echter ook in, dat we verkeerde interpretaties aan onze lichamelijke sig-nalen kunnen geven: wie bij een astma-aanval geen lucht meer krijgt, dan is dat echt; wie bij een hyperventilatie-aanval dreigt te stikken, dan "beeldt hij zich dat in". Bij de laatste is er sprake van een verkeerde interpretatie: hij staat onder stress, of onder angst, maar er is geen sprake van een echt lichamelijk mankement. Alhoewel de symptomen dus als "echt" worden ervaren, zijn ze in feite "ingebeeld" of beter: "uit-gebeeld".

Als dat al kan met onze lichamelijke ervaringen, kan men zich inbeelden (!), wat mo-gelijk is in de bestaansvlakken die deze materiële komponent veel minder kennen: het emotioneel vlak nog een beetje; het gedachtenleven speelt zich grotendeels "on-zichtbaar" af; en het vlak der motieven en zingeving (de "beliefs") ontsnapt daar he-lemaal aan.

Ik heb dan ook besloten dit artikel te schrijven nadat ik de laatste tijd in direkt kon-takt herhaaldelijk dingen heb horen verkondigen, waarvan ik vond: jeetje, zien ze dan niet zélf in, dat dit niet kan?
Dingen die "kompleet bij hun haren waren getrokken"; dingen die berusten op wa-nen of idee-fixen die mensen eens "in hun kop hadden gestoken"; dingen die ze wel-iswaar ergens hadden gelezen of opgevangen, maar die een eigen leven in hen waren beginnen te leiden, ontsnappend aan elke verifiëring of kontrole door hun geest. Wie een geest in balans heeft (wat Carlos Castaneda "in de juiste tonal" noemde, en wat men in esoteriese kringen "op het juiste trillingsgetal" noemt), heeft doorgaans een goed zicht op wat waar en echt is. Hij kan een goed onderscheid maken tussen "mijn" en "dijn", en wat in zijn "waarde" en realiteit zit. Het ontkennen van het be-wustzijn als bestuurder van de geest, en het verlies van zingevings- systemen ver-oorzaakt blijkbaar in de 21ste eeuw een enorme chaos op dat vlak. Mensen zijn ver-ward, letterlijk en figuurlijk het Noorden kwijt, en klampen zich in deze chaos blijk-baar vast aan allerhande "reddingsboeien" om mee rond te tobberen; beter dát, dan "volledig kopje onder te gaan".

Het rationeel denken ontneemt de mens de mogelijkheid om op zijn eigen ervarin-gen te steunen, wegens te "onbetrouwbaar" (sic). Godsdienst of een geloof, ontneemt de mens zich een persoonlijk belief te vormen; hij moet er één "overnemen". Chan-nelen ontneemt de mens de mogelijkheid om zelf zijn intuïties te volgen en zijn eva-luaties te maken: de opdrachten en de waarheid komen van "bovenaf". De konsump-tiemaatschappij verhindert de mens om zijn eigen ritme en leven in te leiden: de "spelregels" komen van "hogerhand". Zijn omgeving en familiale banden verhindert de mens om zich te tonen en te uiten zoals hij is: het "kuddegevoel" dikteert wat kan en mag.

Hoeft het dan te verwonderen dat de mens vertwijfeld is in zijn eigen vermogen om tot korrekte interpretaties en evaluaties te kunnen komen? Voortdurend en overal wordt hem voorgezegd en voorgeschreven wat "waar" is, en wat niet. Dit proces van psychiese afbraak gebeurt van kleinsaf en is diepgaand: als volwassene vertrouwt men niet meer op zijn inzichten, en verwacht dat ze eerder als "openbaringen" uit de buitenwereld moeten aangegeven worden. Vaak denkt men verkeerdelijk dat intel-lektuelen daar beter tegen gewapend zijn, maar niets is minder waar: juist zij zijn vatbaarder voor "indoctrinaties" omdat het mentale en het "ideale" juist voor hen belangrijk zijn. Gevoelsmensen dan weer, zijn erg vatbaar voor "magiese voorstel-lingen": in wat magiese praktijken of voorwerpen vermogen, schuilt duidelijk een kloof met de werkelijkheidswaarde ervan. En aan de basis daarvan ligt dan weer een afkeer voor de werkelijkheid zoals die is, of een verlangen naar een betere en mooi-ere wereld. Zoals die in onze verbeelding leeft. Het is helemaal niet verkeerd van een betere wereld te dromen, maar men mag zijn wens niet voor realiteit nemen.

De konklusie moet dus zijn, dat men zich niets moet "laten wijsmaken", maar ook en vooral ZICHZELF niets moet proberen wijsmaken. De realiteit is veel rijker en dieper dan men die doorgaans voorstelt, maar hier in het Ondermaanse is de sleutel daar-toe, het bewustzijn, en niets anders. Durf dus op je bewustzijn terug te vallen, om te evalueren wat kan en niet kan, en wat waar is en wat niet. Laat je bewustzijn niet blinddoeken of op hol brengen met mooie praatjes, schitterende visioenen, glanzen-de wensen of drachtige gevoelens. Blijf "bij de (karmiese) les" en leef jouw realiteit, maar laat je daarbij leiden door dat prachtige spirituele kompas in jou: je bewustzijn. Neem dus geen dingen "aan" voor waar, wanneer je bewustzijn je zegt dat het niet kan "kloppen". Dat vergt spirituele moed om "alleen" te staan in je visie, oordeel, in-zicht of wat dan ook. Maar het is de enigst juiste manier om je levenspad te bewan-delen met een geest in balans: een open geest, maar die zich niets "laat wijsmaken", omdat hij wijs genoeg IS om door onwaarheden te kijken, en terug te vallen op zijn inzichten.

Blijf dus steeds in direkte verbinding staan met je beleefde realiteit, en pas je voor-stelling ervan -het "kaartje in je bewustzijn"- daar derhalve steeds aan aan. Nooit omgekeerd: probeer de realiteit niet te murwen in de voorstelling die je zo graag hebt. Verwar voorstelling nooit met het "echte" levende! En gebruik je bewustzijn tenslotte om die universele, levende werkelijkheid te kunnen zien, zoals ze is, en niet zoals je denkt, wilt, voelt of wenst dat ze zou (moeten) zijn.