Art 10
Depressie: het Patroon (2)
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing    Geplaatst op 23 juli 2010

Gezien ik verschillende mails heb gekregen over dit thema, voel ik mij genoodzaakt een vervolg te publiceren met aanvullende informatie en reflekties. De eerste groep kan gebundeld worden rond de gebeurtenissen in iemands leven die als "bron" van de depressie worden ervaren. Of dat nu een scheiding, verlies van werk, een faillisse-ment, of een andere zware tegenslag betreft, dit zijn stuk voor stuk erge voorvallen, maar vallen niet onder wat men als "traumaties" zou omschrijven. Het verlies van een dierbare, een zwaar ongeluk waardoor men blijvend gehandikapt wordt, het ver-lies van zijn bezittingen door een natuurramp (brand, overstroming, aardbeving, orkaan,...), het verdikt van een levensbedreigende ziekte, zijn voorbeelden van de ergste graad van tegenslag, die wél als traumaties kunnen omschreven worden.

Het gaat hem hierbij niet alleen om de innerlijke veerkracht waarbij men deze tegenslag subjektief als persoon kan opvangen, maar ook om het objektief inkasse-ringsvermogen van iemand. Het vraagt weliswaar tijd om de tegenslag of het verlies te kunnen verwerken, maar wanneer strikt genomen "zijn leven niet voorbij is", maar er veeleer sprake is van "zijn leven te moeten herbeginnen", dan heeft men objektief geen hoogstdringende reden om in zijn tegenslag te blijven hangen. Men mag even KO zijn, men mag zijn hart eens flink uithuilen, maar daarna moet men in staat zijn om de draad van zijn leven terug op te nemen.

En hier raken we iets delikaats aan: alhoewel een depressie-patiënt zichzelf door-gaans als het slachtoffer van zijn depressie beschouwt -hij voelt zich gevangen in de vicieuse cirkel van futloosheid en moedeloosheid- , heeft hij op existentiëel en spriritueel vlak nogal eens voor zijn depressie gekozen.

Als je lijdt aan depressie, wees dan niet veontwaardigd wanneer je dit leest, maar probeer moedig verder te lezen. Door een depressie is men een tijd "buiten strijd"; dat is de onderliggende boodschap en doel van elke kwaal. Toen ik tijdens mijn jeugd ieder jaar een paar bronchitissen kreeg, was ik telkens "blij" dat ik daardoor een "gewettigde reden " had om een week een time-out te kunnen nemen: ik kon niet naar school gaan, en ik was verexkuzeerd! Voor wie het leven een last is, dan is een tijd "buitenspel" staan een gewettigde reden om niet meer aan de rat-race met al zijn moeilijkheden te moeten deelnemen. Depressief zijn, veroorzaakt dus niet alleen last door niet meer mee te kunnen draaien, maar heeft ook een voordeel of een bonus. Deze dualiteit heeft er trouwens voor gezorgd dat het lange tijd geduurd heeft vooralleer men depressie als kwaal WOU erkennen; men was bang dat men daardoor de deur voor "misbruik" zou openstellen. Maatschappelijk-ekonomies gaat immers de voornaamste betrachting uit naar "het systeem draaiende te houden". "Mensen die afhaken" geven niet alleen "het slechte voorbeeld" (sic), maar zetten anderen ook aan het "denken ": Waarom zou ik ook geen time-out nemen? Ik ben het tenslotte ook kotsbeu! In zekere zin is depressie daardoor net zoals anorexia bvb een uiting van "burgerlijke ongehoorzaamheid": als het ZO zit, dan vertik ik het om nog langer mee te draaien! Voila! Ik neem niet meer deel aan die rotzooi!

Dat is min of meer de "logika" die achter een aanhoudende depressie zit: de "redene-ring" ik geef het op, want het brengt mij toch niets op. Als ik dan tóch geen greep op de wereld rondom mij kan krijgen, dan hou ik op met iets van die wereld te verlan-gen, en trek ik me terug op mezelf. Het lichaam en de energie volgen deze "rede-nering" dan: men is (inderdaad) tot weinig of niets meer in staat.
De dualiteit van de depressie, bestaat eruit dat men zich aan de ene kant slachtof-fer voelt (men kan er niet "tegenop"), maar dat men zich aan de andere kant tegelijk slachtoffer maakt: men sluit zich op in hulpeloosheid, men wentelt zich in een zelf-medelijden, men voedt zijn onvermogen.

Om derhalve UIT het patroon van een depressie te kunnen stappen, om die vicieu-ze cirkel te kunnen doorbreken, moet men ophouden met te redeneren vanuit dat depressie-patroon. Want men maakt daarbij een paar belangrijke denkfouten.
Eén: de bedoeling van een time-out, is NIET van dat als de "normale gang van za-ken" te beschouwen, maar als een noodzaak om te kunnen rekupereren. Daarom bestaan er bijvoorbeeld ook het weekend, het verlof en de vakantie. De bedoeling van een depressie, is dus van een tijd , maar niet voor altijd, in de wachtkamer van het leven te zitten om een zware beproeving te verwerken.
Twee: als men echter AAN die negatieve ervaring of dat verlies uit zijn verleden blijft "kleven", dan gaat het hem niet om de verwerking van iets, maar om het niet kunnen loslaten of afscheid nemen van "datgene wat men verloren heeft". Als depressie een patroon is, blijft het bestaan doordat men het voedt. Depressie wordt gevoed door gevoelens van zelfmedelijden en verdriet (wat was eerst: de kip of het ei?), door te denken aan wat men verloren heeft ipv aan wat men HEEFT (in het hier en nu), door een instelling van hulpeloosheid en machteloosheid. Laat het voeden los, en wat over-blijft zijn: REALISTIES bekijken wat zijn mogelijkheden zijn, wat men in het leven heeft (ipv te focussen om wat men niet heeft), en wat men kan (focussen op zijn STERKTE ipv op zijn zwakte).
Drie: het tempo van "wederopbouw" moet ook realisties opgevat worden. Niet alles kan in één keer; het zal dus stap voor stap moeten gebeuren. Men kan slechts staps-gewijs "uit de put klimmen". Te haastig teveel ineens willen, doet alleen terug in die put tuimelen. Men mag van zichzelf niet verwachten dat men ineens zijn levenslust zal terugvinden of plots vrolijk door het leven zal beginnen te dartelen. De lat te hoog leggen, is de beste manier om zichzelf te "saboteren": men kan dan immers alleen "mislukken " en opnieuw in de put zitten. Het komt er dus op aan van geduld met zichzelf te ontwikkelen.
En tot slot vier: men moet ophouden met zich als hulpbehoevend op te stellen. Niet dat men zich niet zou mogen laten helpen, maar men moet wel ophouden van zich te wentelen in de slachtofferrol. Dat is niet alleen uitermate nefast voor het zelfbeeld, maar het wordt vaak gebruikt als drogreden om niet de kontrole of regie van zijn leven te hoeven opeisen. Men stelt dan immers alle hoop en verwachting op iets "externs": een (magiese) medikatie, een remedie, een therapie, een therapeut, .....Terwijl het uiteindelijk vanuit ZICHZELF zal moeten komen, omdat de sleutel tot zowel het fysiek herstellingsproces, als tot het psychies doorbreken van het patroon, BINNEN zichzelf ligt. Fundamentele vragen daarbij zijn: Op welk probleem is depressie een antwoord of "oplossing"? Hoe hou ik mezelf in de greep van de de-pressie, en waarom? Wat ontken ik bij mezelf, om mijn depressie te kunnen blijven "houden" ? Want als depressie een patroon is, dan heeft ze VOOR "problematies" te zijn, voor alles haar REDENS van bestaan. De depressie VERVULT een rol en funktie, en VOOR men er dus "vanaf wil" moet men EERST kunnen begrijpen WELKE rol en funktie. Dan pas is men in staat om er echt "komaf" mee te maken.