Art 15
Depressie: het Eiland, de Spiegel, het Slot (3)
RUBRIEK: Kwalen-Karma-Healing    Geplaatst op 5 oktober 2019

Er zijn een aantal archetypiese symbolen, die naar analogie het wezen van depressie verduidelijken. Eén daarvan is de vicieuze cirkel: men voelt zich leeg en lusteloos, waardoor men weinig zin heeft om overdag iets te doen, waardoor men moeilijker kan inslapen en slapen omdat men niet "echt" moe is (maar wel moede-loos), waar-door men zich 's morgens nog meer leeg en lusteloos voelt, waardoor men moeilijk zijn bed uit geraakt en zich nog lustelozer voelt, .....
Het is geweten dat perfektionisten vatbaarder zijn voor depressie dan andere men-sentypes: het idee dat alle dingen "volkomen in orde moeten zijn", en het gevoel van kontrole en beheersing dat die verondersteld worden op te leveren, kunnen immers snel omslaan in hun tegendeel, wanneer de dingen des levens niet blijken te verlopen volgens plan. Dan openbaart zich de schaduwzijde van deze kontrole-verkramping: de paniek bij de "chaos" en het gevoel van machteloosheid. Wie de lat hoog legt, legt zichzelf een grote druk op om dat "volmaakte ideaal" ook waar te maken, en er moet niet veel mis lopen om het gevoel te geven "mislukt" te zijn in dat streven. Kortom, de vicieuze cirkel van depressie, en de vicieuze cirkel van het perfektie-syndroom lopen parallel. Men spreekt in dit opzicht trouwens ook over perfektie-verlamming.

Een ander symbool is dat van het eiland: men voelt zich afgesneden van de anderen en van de wereld, afgesnoerd in zijn eigen coccon. Depressie is het zich teruggewor-pen voelen op het kleine eiland van zijn eigen "ik".
Andere analoge beelden zijn die van zich opgesloten te voelen in een toren, cfr het sprookje van Rapunzel met de lange haren. De "prinses" moet gered worden: met andere woorden ligt hier ook een accent op het zich slachtoffer voelen van de persoon die aan een depressie lijdt: ik kan niet meer normaal funktioneren, ik voel mij ellendig, help mij aub.

Maar als depressie een psychiese aandoening is met psycho-somatiese symptomen, ligt de verstoring van zijn energieveld en dus ook de oplossing ervan .... bij zichzelf. Er bestaan geen echt (goede) medicijnen, en bestaat geen hulpverlener met een to-verstokje die een einde kunnen maken aan de depressie. Het duurt wat het duurt. En als depressie een time-out inhoudt, dan krijgt men tijd(!) om zich in vraag te stellen en te snappen WAAROM men een depressie heeft "gekregen". Als alles stil ligt, is er geen manier meer om dat te ontwijken: men moét bepaalde dingen wel onder ogen nemen.

Om een ander facet van depressie te belichten: men voelt zich als opgesloten in een bubbel of glazen stolp, afgesnoerd van de omgeving. Men voelt zich niet verbonden of kan moeilijk in connectie staan met anderen.

Het is steeds of men de werkelijkheid waarneemt door een filter, of dat men anderen ervaart doorheen een buffer. Steeds is er "een afstand": men wordt niet echt en rechtstreeks geraakt, men participeert niet rechtstreeks aan het gebeuren, men wordt niet direkt aangedaan door iets. De eigen emoties "zitten precies in de weg", en een gevoel van vervreemding of aliënatie, kan op schijnbaar willekeurige momen-ten toeslaan.

Wat ook de trigger mogen zijn waardoor men in een depressie is "beland" -en dat kan van alles zijn, gaande van een ongeluk, een scheiding, een verhuis, een verande-ring van levensfase (baby, oud worden, ...), verlies van werk, pensioenering, verlies van een dierbare, een rouwproces, ..... - , waardoor men het gevoel kreeg niet meer veilig te zijn. Maar het leven IS niet veilig, en de eigen kwetsbaarheid IS niét be-schermd, dus deze verwachting was misplaatst.

We moeten dus allen leren omgaan met onze onvolkomendheden en kwetsbaarhe-den (en met die van anderen), dus deze illusie moeten we loslaten. Er is GEEN buffer tussen ons en de wereld, en we moeten leren de werkelijkheid rechtstreeks te erva-ren. En dit ZONDER schrik. Om de eenvoudige reden dat schrik een slechte raad-geefster is, en de depressie voedt.

Een ander symbool dat het wezen van een depressie belicht, is de spiegel. Het spiegelbeeld geeft het perfekte ideaal weer: het perfekt mooie meisje (Sneeuwwitje), de perfekte dochter, de perfekte moeder, de perfekte huisvrouw, de perfekte partner, .... Vaak resulteert dit in een gevoel "toneel" te spelen, en zonder overtuiging als een robot of pop een vast scenario af te haspelen, zonder daarbij echt "aanwezig" te zijn.
Maar dan komt er een barst in die spiegel: wanneer men er niet langer in slaagt van naar dat ideaal te leven, en de werkelijkheid de miskenning daarvan oplevert. Er zijn twee manieren om daarop te reageren. De eerste is, van het als een bevrijding te er-varen dat het dwangmodel wegvalt. De tweede is, van het erg te vinden dat men die illusie moet loslaten, en zonder die (veilige?) "kapstok" door het leven moet.

Het vraagt een ontwennings- of een revaladidatie-proces om ZONDER dwang-buis door het leven te stappen. Elk revalidatie-proces verloopt moeilijk, stap voor stap, en met vallen en opstaan. Vaak zal men zich onwennig voelen om zonder buffer in situaties te moeten staan: alsof men touwlopen zou moeten doen, zonder vangnet. Soms zal men overrompeld worden met emoties in situaties, die men daarvoor juist vermeed door het "verplicht scenario" af te haspelen.

Soms kan men weer overvallen worden door een oude angst. Maar het laatste wat men daarbij moet doen, is terug te vallen in het oude scenario. Men moet leren die oude programmatie in de geest, te vervangen door een vrijer, en meer menselijker scenario. Niemand is perfekt, dus tolereer ook fouten bij jezelf. De werkelijkheid is niet perfekt, dus begin niet direkt te panikeren wanneer iets niet de weg opgaat "die verwacht wordt", of het nu een gesprek of een situatie is. Vermijd te voldoen aan allerhande verwachtingspatronen waaraan je niet (meer) kunt voldoen, en niet meer wenst te voldoen. Kortom: LEEF, en geniet ervan!

Beschouw die fameuze barst in de spiegel als een vortex of een doorgang naar een ANDERE manier om de wereld waar te nemen en met het leven om te springen. Minder verkrampt, meer ontspannen, relaxed, speelser, lichter. Al je ernst en zwaar-wichtigheid deden je meesleuren in de neerwaartse, zwarte spiraal van een depressie. Laat je nu meevoeren in een opwaartse, vrolijke stroom van licht en kleuren. Het leven moet een interessant avontuur zijn; geen saai dwangarbeiderskamp. Want als depressie in de eerste plaats een psychiese aandoening is, dan zal ook de genezing door de psyche moeten gebeuren: men moet zich her-uitvinden, opnieuw samen-stellen in een verbeterde versie 2.0. Men moet leren dynamieser met zichzelf en het leven om te springen , wil men niet dat Ze opnieuw staties zouden worden, en/of opnieuw zouden stil vallen.