Art 11
Brief aan Luk Bral, mijn astrologiese tweeling
RUBRIEK: Astrologie         Geplaatst op 11 februari 2020

Luk Bral werd geboren op 1 februari 1949 te Drongen , deelgemeente van Gent. Op exakt diezelfde dag niet ver daar vandaan, in het hartje van Gent, werd ook ik gebo-ren. Personen die op dezelfde dag geboren zijn, noemt men astrologiese tweelin-gen. Het is dan ook ronduit verwonderlijk te noemen, dat onze levenspaden in 60 jaar elkaar slechts twee keer gekruist hebben.

De eerste keer vond plaats wanneer we twintigers waren. Ik was pas opgenomen in de groep van Frederik Vanmelle die in zijn mooi zaaltje in de Wasstraat te Sint-Amandsberg twee keer per week mime-trainingen gaf. Ik was "aangeworven" door naar zijn opendeurdagen de woensdagavonden te komen, waar ik steeds veel plezier beleefde aan speciaal de vrije expressie-toneeltjes. Tijdens zo'n repetitie, veroorzaak-te de komst van een onaangekondigde gast een hoop tumult. Ik begreep al die com-motie niet, en toen ik vroeg naar de reden van al die opwinding, kreeg ik als ant-woord: "Dat is Luk Bral!" "Euh.....wie is dat?" "Ken je die dan niet? Hij heeft een paar hits, zoals Hallo, hier ben ik dan en Hé Hé 't is zomer. Neen, ik had daarvan nog niet gehoord, want mijn muzikale interesse ging niet zozeer de Nederlandse kleinkunst uit, doch eerder naar de ruige rock & roll.

Dat we elkaar niet meer ontmoet hebben, heeft zo zijn redenen. Een belangrijk ver-schil tussen ons beiden, was dat Luk viel voor mannelijk schoon, terwijl ik viel voor vrouwelijk schoon. Alhoewel we in die periode zoals dat voor echte Watermannen betaamt, iets androgyns in onze verschijning hadden: ik weet niet in hoever Luk ook (tevergeefs) vrouwelijke harten sneller deed kloppen, maar ik had ook "aantrok" (tot hun grote desillusie) bij heel wat mannen.
Een tweede reden , ook hierdoor, was dat wij ons in kompleet verschillende kringen ophielden. Luk was als een komeet in het leven gestart, direkt op het goede spoor, en met in zijn jeugd al een snel succes. Van Studio Herman Teirlinck in één beweging naar de BRT, dj en een platencontract. Terwijl ik eerder een trage diesel en laatbloei-er bleek te zijn, die tot op zijn veertigste niet goed wist wat precies gedaan met zijn professioneel leven, en de figuurlijke twaalf stielen - dertien ongelukken beoefende. Ik was door mijn liefde voor de natuur op het verkeerd spoor van Universitaire stu-dies gezet (biologie), waardoor ik voor jaren "mijn wezenlijke weg kwijt was".

Onze tweede ontmoeting vond pas jaren later plaats, in 1994 om precies te zijn. We waren dan veertigers. Ik was maar pas verhuisd naar De Pinte, en zat aan een bus-halte te wachten op de bus. Opeens zag ik een man ook naar de bushalte toestappen, kijken, aarzelen, en dan weer op zijn stappen terugkeren. Wou hij de bus nemen, maar bedacht hij zich ineens dat hij iets anders te doen had? Of dacht hij iemand bekend te zien, maar bleek hij van naderbij bekeken, zich vergist te hebben? Wie zal het zeggen, maar ik moest een beetje glimlachen om het vreemde gedrag van die rare snuiter.
Toen ik diezelfde avonds op de plaatselijke zender AVS in een reportage deze per-soon opnieuw zag opduiken, besefte ik: Oh dat is opnieuw Luk Bral. Dat kan geen toeval zijn: dat is het leven dat mij een teken geeft dat ik dat ik hem eens moet opzoe-ken.
En gelukkig voor mij, stond in die reportage ook zijn woonplaats vermeld. Dus devol-gende dag al trok ik naar die hoeve. Hij was blijkbaar in zijn primaire kleurfase rood-geel-blauw: hij was niet alleen in die kleuren gekleed, maar zowel zijn schilderijen als zijn interieur waren in die kleuren geschilderd. Een mooi en konsekwent totaalplaat-je.
Tijdens ons gesprek, dat in het begin een beetje aarzelend verliep, omdat Luk waar-schijnlijk niet zo goed de aanleiding van mijn bezoek begreep, werd het me duidelijk dat tussen ons beider turbulente en vrije levenswandel, sterke overeenkomsten be-stonden. En omdat ik met astrologie bezig was, vroeg ik hem: "Ben jij dan ook een Waterman?" Waarop hij bevestigend antwoordde. "Geboren in 49?" Luk keek mij een beetje vragend aan: "Ja". "Toch niet van 1 februari?" "Jawel", en hij glimlachte alsof dat de normaalste zaak ter wereld was.

Het feit van een astrologiese tweeling te hebben gevonden, had voor mij allicht een grotere betekenis dan voor hem. Hij ervaarde waarschijnlijk de kloof tussen onze beide universums. Met muziek was ik niet zozeer bezig. Al vanaf de lagere school moest ik tijdens het zingen mijn mond houden en doen alsof ik zong door mijn lip-pen te bewegen: ik zong verschrikkelijk vals. Dat bleek uiteindelijk louter een kwestie van verlegenheid en stress te zijn, maar er zijn kinderen die op die manier voor min-der met een gloeiende afkeer voor iets werden opgezadeld. Eigenlijk mag het ook een klein wonder genoemd worden, dat voor Luk , van wie beide ouders doofstom waren, muziek en klank zo enorm belangrijk waren. Of misschien wel juist daarom, wie zal het zeggen.

Ik ben nadien nog een keer naar de hoeve terug gekeerd met de intentie een werk van hem uit te kiezen en te kopen om hem te steunen, maar de Vrije Vogel was gaan vliegen: hij was niet thuis, en alles leek erop dat hij voor een tijdje zijn nest had ver-laten. Niet lang daarna verhuisden zowel Luk als ik van De Pinte. Het synchronis-me dat ons even bij elkaar had gebracht, was nu werkzaam in zijn verwijdering.

Daarna hebben wij elkaar nog een paar keer sporadies op straat gezien: Luk als de straatmuzikant die hij was, wanneer hij nog eens van zijn omzwervingen "thuis" kwam, en opnieuw Gent aandeed. En ik als notoir straat-loper (Vanderstraeten is mijn familienaam-what's in a name?) in mijn geboortestad die ik nooit verlaten heb. We herkenden elkaar wel, dacht ik toch, maar vanuit de verte en zonder gesprek. On-ze leef-universums lagen nog steeds ver uit elkaar; en omdat Luk niet bepaald happig leek om die van mij te betreden, liet ik hem met rust in de zijne.

Daarna is hij kompleet uit mijn radar verdwenen. Zo'n beetje als onze andere astro-logiese tweeling Ulrich Bouchard die in eind 80 vanuit het Brusselse met de Noor-derzon naar Berlijn vertrokken is, en waarvan ik sindsdien niets meer heb gehoord. Maar dat is weer een ander verhaal (zie foto hieronder).

Een derde ontmoeting met Luk is er nooit gekomen. Zijn spoor hield op, toen hij zich op het platteland had terug getrokken in het kleine dorpje Stambruges te Henegou-wen. En omdat mijn eigen leven dan in een stroomversnelling terecht kwam, eisten andere, dwingender zaken mijn aandacht op. Het is pas onlangs dat zijn naam op-nieuw opdook. Mijn partner werkt als vrijwilligster in een rusthuis hier in de buurt, en de naam "Luk Bral" stond op de lijst van de bewoners. Ik heb haar dan gevraagd te informeren naar zijn geboorte-datum, en wanneer dit 1949 bleek te zijn, wist ik het zeker. Ik wou hem bezoeken, maar dat kon niet. Dus wou ik hem een brief sturen, maar dat ging niet. Luk is terug gesloten in zijn eigen wereld. Vandaar dat ik dacht: OK, dan doe ik het op die manier.

Eigenlijk heb ik hem niet echt goed gekend, maar als "tweelingziel" begrijp ik hem als mezelf: astrologiese tweelingen hebben immers dezelfde levensproblematiek en hetzelfde karma. Slaan we De 360 graden in de Zodiak van Janduz open , dan vin-den we bij onze graad Waterman: een gekooide leeuw die zijn woede afreageert op de tralies van zijn kooi (zie tekening van Lhuer hier onderaan). Iedere ware Waterman is rebels van aard, maar déze graad heeft revolutionaire tot zelfs anarchistiese drijf-krachten, waarmee hij tegen de maatschappij in opstand komt. Iedere echte Aqua-rius wil onafhankelijk en autentiek zijn, maar in déze graad openbaart zich een aller-gie tegen alles wat konform, grijs en konservatief is. En inderdaad, zowel Luk als ik hebben nooit "willen meedraaien in het circus", hebben altijd onze EIGEN GANG gegaan -nog een overeenkomst: steeds te voet-. Eerder dan ons te "kompromiteren", zijn wij UIT situaties gestapt die ons omknelden, probeerden op te sluiten of onze geliefde vrijheid ontnamen. Daardoor hebben we vaak "in ons eigen vlees gesneden", of onze zorgvuldig door talent opgebouwde positie, uiteindelijk ondermijnd. Geen kompromissen, maar echtheid, integriteit, kreativiteit!

En nu Luk het niet meer kan zeggen of zingen, zeg ik het in zijn plaats. Ik kan het niet verdragen dat mijn astrologiese tweeling in de grijze vergetelheid zou verdwij-nen. See you, Luk!