Art 13
Klimaatopwarming: situatie anno 2019
RUBRIEK: Natuur-Tuin   Geplaatst op 28 februari 2019

Iedereen zou ondertussen moeten weten, dat de klimaatopwarming een feit en een realiteit IS. Op alle geledingen en niveau's van de maatschappij zou moeten doorge-drongen zijn, dat er hoogstdringend drastiese maatregelen zouden moeten geno-men worden om het leefklimaat nog werkelijk leefbaar te houden en het "Aards para-dijs" niet in een dorre en dode hel te laten afglijden. Want alarmerende berichten dat het mensdom Gaia naar de knoppen aan het brengen is, werden er al vanaf mijn jeugd door het Rapport van de Club van Rome in 1972 gegeven. Keer op keer werden sindsdien kostelijke (maar kompleet ineffektieve) internationale konferenties belegd, waarin de bezorgdheid voor de toekomst van de wereld en van het menselijk bestaan werd geuit."Blijvend streven naar economiese groei en materiële welvaart, zou tot de totale uittering van het milieu en tot de totale crash van onze maatschappij leiden".

Duidelijke taal, dacht ik. Maar zo gaat dat met de mentale spelletjes waarin de mens zo in excelleert: weten en doen kunnen in de geest van elkaar gescheiden worden. Resultaat: men wéét weliswaar wat men zou moeten doen, maar men doet het lekker toch niét! Men volgt ANDERE prioriteiten. Er IS al een klimaatramp bezig: hele ecosystemen zijn bezig in elkaar aan het slaan. De oceanen worden elk jaar meer en meer vervuild (en niet alleen met plastic), de koraalriffen gaan dood, de zeeën worden leeggeroofd van al hun bewoners door overbevissing, de jacht op wal-vissen gaat nog steeds door (al weet men ondertussen dat hun uitwerpselen de ocea-nen de noodzakelijke voedingsstoffen geven voor de groei van plankton; dat zou geen verbazing moeten wekken omdat men al lang weet dat de uitwerpselen van de nijl-paarden de vissen in de wateren van Afrika voeden), en het poolijs en de gletsjers zijn aan een steeds sneller tempo aan het smelten. Insekten, bijen, amfibieën en zoogdieren zijn onrustbarend aan het afnemen in aantal en species: een genocide die het gevolg is van de vervuiling en de vernietiging van hun biotoop. Want nog steeds worden in Noord-en Zuid-Amerika, in Azië, en in het algemeen overal, massaal bos-sen gekapt voor verbruik, landbouwgrond of wegenaanleg. De om zoveel jaar gehou-den en zo bejubelde Internationale Klimaatakkoorden, stellen niets voor en zijn slechts dode letters op papier, en blijven ZONDER toepassingsmodaliteiten gratuite uitspraken zonder enig echt engagement. Het heeft weg van een man die zijn vrouw afklopt, nadien berouw toont voor wat hij gedaan heeft en belooft het niet meer te doen, ..... tot hij devolgende keer weer zijn vrouw aftuigt.

Geen wonder dat de jongere generatie dit hypokriet spel beu is (zie video hieronder). Het is uiteindelijk ZIJ die de Aarde zullen "overerven" in de staat dat WIJ, de vorige generatie, hen die zullen overgeven (geen slecht woord overigens in deze kontext!) en zullen overlaten.


Hoe het nieuwsjournaal gereageerd heeft op de grote Klimaatbetoging van 27 febru-ari, vond ik alweer symptomaties: na beelden van de betoging, vond men het nood-zakelijk (?) om politici (alweer) hun zegje daarover te laten doen. Ten eerste krijgen die al meer dan genoeg hun reguliere spreekuren te pas en te onpas op het medium; en ten tweede met de duidelijke bedoeling om het effekt en het signaal van de beto-ging onmiddellijk af te zwakken: jamaar, het is gemakkelijk om radikale dingen te gaan eisen zonder haalbare alternatieven te formuleren, ....en blabla en blabla. Het is ondertussen ook doorgedrongen bij de meeste burgers, dat politici die door het systeem verkozen zijn, een pragmaties beleid voeren, dat het systeem zélf niet zal en kan in vraag stellen noch veranderen. Politici moeten steeds kollaboreren met de echte machtshebbers, en hebben als taak het beleid binnen het systeem acceptabel te maken voor het gros der mensen en in het voordeel van deze rijke minderheid. Dat is geen marxistiese praat, maar realiteit. Wanneer een politicus aan de top van zijn carriére op 50 jaar staat, heeft hij of zij al zoveel kompromissen moeten sluiten, dat er van het initieël idealisme niet veel meer kan overschieten.

Scheiding van Staat en Godsdienst moet een realiteit zijn, welnu dan zou de schei-ding tussen Beleid en Kapitalisme ook een feit moeten zijn. Politici zouden niet schatplichtig aan het economies systeem moeten zijn, want dit maakt hen steeds opportunisties. In teorie staan zij tussen volk en de rijke machtshebbers; maar in de praktijk proberen zij het volk op te vrijen, terwijl zij de belangen van de rijke machts-hebbers verdedigen die hen "betalen". En dit resulteert NU in een patchstelling over het klimaat. Iedereen weet dat er dringend iets moet veranderen, maar niemand is bereid om echt iets te veranderen, omdat men niet bij machte is TEGEN de belan-gen van het kapitalisme in te gaan. Er zou een OMWENTELING van het ekonomies systeem moeten gebeuren, -en by the way de vrije markt van het Westen en de Staats-ekonomie van China lopen beiden op dezelfde mechanismen- en het enige wat men de jeugd geeft, is een wel heel ouderwetse poging tot verdachtmaking (die dui-delijk mislukt is en zelfs een ministershoofd heeft doen rollen) en een rekuperatie. Rekuperatie is een oude taktiek, waarbij men terechte kritiek op het beleid "dood" maakt door het op zijn "programma" te plaatsen, zonder de bedoeling daar daadwer-kelijk iets mee aan te vangen. Zo'n beetje wat men met zonnepanelen heeft gedaan: eerst heeft men verdoezeld met subsidies hoeveel het maken daarvan kost, en heeft men de hebzucht gestimuleerd (heel wat mensen hebben zonnepanelen laten plaat-sen om er financiëel beter van te worden), en vervolgens heeft men de kans laten liggen tot DIREKT plaatselijk verbruik -een belangrijk criterium in het ANDERS opspringen met energie reeds gesteld in de sixties- door niet de gebruiker maar de maatschappijen daarover de kontrole te geven. Een verkeken kans dus.

Zolang die omschakeling naar een ander type van economie, gefundeerd op ANDE-RE doelstellingen en paradigma's, er niet komt, zal en kan er ook niets veranderen. Zolang er geen duurzame produkten worden gemaakt, in plaats van de wegwerp-artikelen van nu. Zolang transport van goederen en energie als een normaal ingre-diënt van winst maken wordt beschouwd. Zolang de rijkdom en vermogens niet wor-den herverdeeld, en de dekadente verschillen worden geaccepteerd. Zolang natuur en natuurwezens als koopwaar worden gezien, in plaats van het levensfundament van het leven op Aarde. Zolang men niet snapt dat elke omgehakte boom er één te-veel is die verdwijnt.......

Kijken we echter naar de evoluties van de laatste 3 jaren, dan vinden we daar kom-pleet niets van terug. Niet alleen Internationaal , waar president Trump het nood-zakelijk vond om pipelines aan te leggen doorheen de heilige gronden van de Sioux, of er niets beter op heeft gevonden de ex-topvrouw van Monsanto (Aurelia Skipwith) aan te stellen als hoofd van de dienst natuurbeheer. Ook niet in de Brazilië waar president Jair Bolsonaro eerder spreekt over het verdrijven van de laatste inheemse volkeren uit hun Amazone-gebieden om hun land te "ontginnen" (voor veeteelt en mijnbouw) dan over het beschermen ervan. Tussen haakjes: ieder jaar worden er zo'n 200 milieuactivisten wereldwijd om het leven gebracht wegens hun inzet voor het milieu. En zelfs ook niet in het hoge Noorden, waar de bouw van een spoorweg-lijn dwars door Finland één van de laatste nomadiese volkeren en één van de laatste wildernissen van Europa gaat bedreigen.

Maar ook Nationaal niet, waar de bossen ziek zijn (21% van de bomen missen min-stens een kwart van hun kruin), maar waar men het wel noodzakelijk vindt langs de autowegen de groene buffers massaal te kappen. Men blijft trouwens naar allerhande pseudo- redenen zoeken om bomen te kunnen blijven kappen: ze terroriseren ons (Merelbeke); ze maken teveel vallende bladeren (Nieuwerkerken); ze zijn "gevaar-lijk" bij (mogelijk) stormweer (Sint-Denijs-Westrem); ze "bedreigen" het schaarser wordende grondwater (de naaldbossen in de Kempen); omdat België wereldkam-pioen hockey is geworden, moeten er nieuwe velden komen (Assels); de migranten kunnen er zich in verstoppen (Ranst); en het ondertussen al gekende: ze staan in de weg van de zonnepanelen. En de allernieuwste reden voor bomenkap: voor optimaal signaalbereik van 5G blijkt dat de boomhoogte tenminste 3 meter lager moet uitko-men dan de 5G-zendmasten die worden geplaatst, omdat bomen obstakels blijken te zijn voor het signaalbereik van die 5G.

Wat moet er dus wél gebeuren om de noodzakelijke verandering mogelijk te maken?

Heel wat, enorm wat. Te beginne met het winstprincipe van de konsumptiemaat-schappij los te koppelen van de economie en het beleid, omdat de "Vrije Markt" pre-cies verantwoordelijk is voor de verwoesting van de Natuur en en de roofbouw van Aardse grondstoffen. Vervolgens: weg met die grootschalige projekten als "oplos-sing" voor milieuproblemen die de Natuur en het leefklimaat voor de mens verder onleefbaar maken, en teruggrijpen naar kleinschalige projekten die plaatselijk funk-tioneren: scholen, winkels, bossen, ..... in de omgeving, zodat men zich minder ver moet verplaatsen. Verder: minder brol produceren die dan met reclame aan de man moeten gebracht worden, maar duurzame produkten, die kunnen hersteld en gerecy-cleerd worden. En tenslotte: weg met de manie om alles sneller te laten funktioneren en overal beschikbaar en bereikbaar te moeten zijn: dat dient uiteindelijk voor .... niets, en is een hoop heisa voor niemendal die uiteindelijk het leven hectieser en in-gewikkelder maakt (geen 5G want er is al genoeg electrosmog).
Weg met de manie om alles "proper" te willen: op die manier kuist en spuit men uit-eindelijk alles dood, want de levende natuur maakt "vuiligheid" en transformeert elke dag. Ophouden met van de natuur een teoreties programmapunt of een abstrakt ruilmiddel te maken (ik "koop" van jullie zoveel kubieke meter bos of zuurstof af om aan mijn barema's te geraken), want dat is uiteindelijk gesjoemel om de waarheid proberen te verbergen. Ban de illusie dat een bos kan "aangelegd" worden met ge-woon jonge boompjes te planten , wanneer men niet weet of dit stuk land in de tijd intakt zal gehouden worden voor bos, en omdat een bos moet groeien. Bossen die tot stand zijn gekomen, blijken nogal eens het onverdroten levenswerk van een eenling of een gemeenschap te zijn, die dat groeiproces gedurende jaren begeleiden met zorg en verzorging. Het is veel eenvoudiger grotere bomen die al zijn gegroeid te laten verder groeien, dan een nieuw "bos" uit de grond te stampen. Kortom, elke boom die onnodig wordt gekapt, is een boom teveel. Omdat ELKE boom telt en het verschil maakt. En wat al bij al nodig is, is een konnektie, een kommunikatie, een gevoel voor, een konkrete relatie met de Natuur en alle natuurwezens te maken. We zijn een DEEL daarvan, en niet die arrogante wezens die denken dat ze daarbuiten staan en in hun eigen wereld van steen en staal kunnen leven. Wat samengevat nodig is, is van zich anders te verhouden, anders te gaan denken en anders te gaan leven. Niet evident, wanneer men juist gepusht wordt, om zich te verslaven aan vormen van konsumptie.

Voor wie een tuin heeft, is er ook een belangrijke rol weg gelegd. Vooreerst: plant bomen als je plaats hebt. Vervolgens: laat de bomen groeien in plaats van ze te knot-ten of te kandelaberen. En zeker: laat je tuin meer met rust, laat de natuur haar werk doen in plaats van alles op te ruimen en "netjes" te houden, en geniet meer van je tuin. In een natuurlijke tuin gebeurt er veel meer, en is er veel meer te zien, dan in zo'n opgemaakte tuin met een steriel grasperk en propere en rechte hagen. En bo-venal: spuit geen herbiciden of pesticiden. Er is immers een reden waarom de laatste jaren het aantal insekten drasties afneemt: met de "gemodifiëerde" gewassen spuit Monsanto en Co niet minder maar MEER( 24 % meer dan in 2000 namelijk). Het hele procédé berust er juist op dat de gemodifiëerde gewassen beter tegen de ge-bruikte chemiese produkten zouden kunnen.

En als jullie mij nu zouden willen verontschuldigen: ik heb van het maken van dit artikel gloeiende koppijn gekregen. Ik moet dringend in de tuin gaan werken om terug in balans te komen en ervoor te zorgen dat ik mijn dochter een echte tuin zal nalaten.